De komende tijd doet Marian Nijland, vaste gast bij Nijkleaster en aandachtschenker, iedere maandag een suggestie voor een moment van aandacht:

Er wordt heel wat afgezwaaid bij ons thuis. Als een van ons weggaat, al is het voor een korte boodschap, zwaaien we. Als er iemand langskomt, zwaaien we.

‘s Ochtends vroeg als ik onze dochter de eerste fles geef, komt de krantenbezorgster langs. Die stopt met haar auto voor ons huis (terwijl wij geen krant hebben) en zwaait uitgebreid. Op de terugweg stopt ze opnieuw, en zwaait weer. Het bezorgt ons altijd een glimlach.

Overdag wandelen we een rondje en zwaaien naar de mensen in huis. Die buurman die nu thuis werkt, die oude mevrouw die binnen blijft, ons buurmeisje dat altijd oppast bij ons, en aan het einde van het dorp die oude buurman die buiten zit en bij het zwaaien zegt: je komt wel weer terug he.

En dan was er die meneer aan de rolstoel gekluisterd, die elke dag voor het raam zat. Wij kenden hem niet, maar zwaaiden altijd naar hem, elke dag. Begin dit jaar overleed hij en van zijn dochter hoorden we dat hij het zo waardeerde dat hij altijd toegezwaaid werd.

Nu zwaaien we naar zijn vrouw. Uitgebreid, onze dochter vanuit haar wandelwagen, wij blijven stil staan en schenken haar ook een grote glimlach. Tranen van ontroering.

Dus mensen, zwaai naar elkaar, met aandacht, dat doet goed.