Nijkleaster

NieuwsStypje ús / Steun ons

Moment van Aandacht (18 mei 2020)

Gepubliceerd op // Reageer

In deze tijd van corona-uitdaging doet Marian Nijland iedere maandag een suggestie voor een Moment van Aandacht.

Het gewone leven komt langzaam weer op gang.  Ik merk dat ik het jammer vind. Ik mis weinig. Een lege agenda, klein leven met z’n drieën, nauwelijks de auto gebruiken, weinig op de klok kijken. Het doet mij goed. Ik heb behoefte aan stilte en ruimte voor mezelf. En wanneer ik wel met iemand afspreek, kan ik hier ook bewust aandacht aan schenken.

Ik mijmer deze dagen over wat ik mee wil nemen uit deze tijd en hoe. Hoe wil ik leven? Want het leven wacht niet. Na een auto ongeluk in 2007 werd ik gedwongen scherpe keuzes te maken, omdat mijn lijf daarom vroeg. En nu houdt de vraag ‘hoe wil ik leven?’ mij opnieuw bezig. Wat is voor mij van waarde? Wat wil ik echt doen? Mooie maar ook lastige vragen. Want wat doe ik dan niet en tegen wie zeg ik nee? En durf ik dat.

Natuurlijk kan ik het leven zoals het was tijdens de lockdown voortzetten. Maar eerlijk gezegd vind ik het een stuk makkelijker om al die dingen buitenshuis niet te doen, als niemand het doet. Ik merk dat er nu elke dag keuzes op me af komen als: ga ik wel of niet door met yogales, ga ik nu wel of niet starten met de dreumesgroep voor onze dochter.

Ik besluit in ieder geval nu niet alles weer op te pakken. En het kleine leven nog voort te zetten. Ik wil het goede van deze periode behouden, en ik ben ook voorzichtig en benieuwd naar de gevolgen van deze toegenomen activiteiten voor ons allemaal.
Misschien voel jij ook de behoefte om niet op de oude voet verder te gaan. Wat mij helpt is om te schrijven over wat ik mee wil nemen. Of er creatief mee bezig te zijn, bijvoorbeeld in de vorm van een collage (zie foto). 

Moment van Aandacht (11 mei 2020)

Gepubliceerd op // Reageer

In deze tijd van corona doet Marian Nijland iedere maandag een suggestie voor een moment van aandacht.

Kun je je een eigen ervaring herinneren van bevrijding, van verbondenheid met alles en iedereen? Naar aanleiding van bovenstaande vraag voor de kleaster-kuier afgelopen woensdag kwamen er twee ervaringen van mijzelf in me op. Ervaringen van aandacht schenken aan je innerlijk.

Voordat ik naar Friesland verhuisde voor de liefde, woonde ik een aantal jaren op het platteland in de Achterhoek. Alleen, in het huis van mijn grootouders, die hier vroeger een boerderij hadden. Aan de rand van het bos, keek ik uit op weilanden en een paar huizen. In het begin was ik bang wanneer het donker was.  

In die tijd startte een buurvrouw een Mindfulness training. Na een fijne avond mediteren in kleine groep liep ik in het donker naar huis. Normaal liep ik dan gespannen, oplettend door het bos. Die avond was ik helder, aanwezig. Ik voelde hoe ik contact kon maken met vertrouwen. Ik kon me verbinden met alle fijne mensen die hier wonen. Ik genoot van het donker, de stilte, van de ervaring.

Een andere ervaring was ook in die tijd, wonende op het platteland. Ik wandelde daar meerdere keren per dag, en een van mijn rondjes was door een prachtig oud bos. Ik had ook een favoriet plekje in dit bos: een beukenboom met wijde takken. Ik leunde er weleens een tijdje tegenaan. Op een middag, de zon scheen door de bomen, de beukentakken wiegden zachtjes op de wind, voelde ik me zo verbonden met het bos. Met de bomen, de aarde, de zon, ik voelde me onderdeel van een groter geheel.

Ben Ali Libi. Goochelaar. (MvA, 4 mei 2020)

Gepubliceerd op // 2 Reacties

In deze tijd van corona-uitdaging doet Marian Nijland, vaste gast bij Nijkleaster en aandachtschenker, iedere maandag een suggestie voor een moment van aandacht. Voor vandaag, 4 mei, een gedicht van Willem Wilmink over Ben Ali Libi.

Op een lijst van artiesten, in de oorlog vermoord,
staat een naam waarvan ik nog nooit heb gehoord,
dus keek ik er vol verwondering naar:
Ben Ali Libi. Goochelaar.

Met een lach en een smoes en een goocheldoos
en een alibi dat-ie zorgvuldig koos,
scharrelde hij zijn kost bij elkaar:
Ben Ali Libi, de goochelaar.

Toen vonden de vrienden van de Weduwe Rost
dat Nederland nodig moest worden verlost
van het wereldwijd joods-bosjewistisch gevaar.
Ze bedoelden natuurlijk die goochelaar.

Wie zo dikwijls een duif of een bloem had verstopt,
kon zichzelf niet verstoppen, toen er hard werd geklopt.
Op straat stond een overvalwagen klaar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.

In 't concentratiekamp heeft hij misschien
zijn aardigste trucs nog wel eens laten zien
met een lach en een smoes, een misleidend gebaar,
Ben Ali Libi, de goochelaar.
 
En altijd als ik een schreeuwer zie
met een alternatief voor de democratie,
denk ik: jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.

Voor Ben Ali Libi, die arme schlemiel,
hij ruste in vrede, God hebbe zijn ziel.
 
(Willem Wilmink)

Aandacht voor jezelf (MvA, 27 april)

Gepubliceerd op // Reageer

In deze tijd van corona doet Marian Nijland, vaste gast bij Nijkleaster en aandachtschenker, iedere maandag een suggestie voor een moment van aandacht.

Voor ons is dit een heel rustige tijd. We zijn gezond, we werken beide momenteel niet en hoeven geen thuisonderwijs te geven. Een lege agenda. Er is veel tijd met z’n drieën, en ook tijd alleen. En het bijzondere is: waar we ‘pre-Corona’ soms naar werden van wonen op 60 m2, gaat dat nu verrassend goed. Er is meer ruimte ontstaan. Onze dagen hebben een vast ritme gekregen, rondom de dutjes van onze dochter.

Ik merk dat de rust en stilte mij goed doen. Ik ben meer ontspannen. Ik ben me meer bewust van wat er in mij omgaat. Ik voel dat ik dit nodig heb. Misschien juist door de lege agenda, en doordat het ‘mag’, merk ik dat mijn emmertje vol zit. Ik kan weinig prikkels hebben.

Wanneer ik dit opmerk, voel ik eerst weerstand en verzet. Ik deel het gevoel met anderen. En nadat er tranen stromen, komt er weer rust. Ik maak weer verbinding met mezelf, het is stiller in mij. Dit is blijkbaar wat ik nu nodig heb, en ik mag het mezelf geven.

Aandacht schenken aan jezelf, een hele kunst.

Moment van Aandacht (20 april 2020)

Gepubliceerd op // 1 Reactie

De komende tijd doet Marian Nijland, vaste gast bij Nijkleaster en aandachtschenker, iedere maandag een suggestie voor een moment van aandacht.

In onze voortuin staat een minibieb. Boeken in een kastje die mensen kunnen lenen en ruilen. Dat regelt zichzelf en er wordt veel gebruik van gemaakt. Dit kastje gebruik ik ook als aandachtschenker. Ik creëer belevenissen die zorgen voor verbinding en klein geluk. Ik leg er kaartjes in, die mensen mogen meenemen.

Tweede Paasdag, ik stond om zes uur op met onze dochter en na een fles en een ontbijt maakten we samen nieuwe kaartjes. Eerst de complimentenkaartjes: een compliment is een knuffel voor de ziel. Vis er een uit, voor jezelf of voor een ander. Want ieder compliment is een cadeau. Een moment van oprechte aandacht. En dat kan ook voor jezelf zijn.

Dit zijn kaartjes met ‘jij bent mooi’, ‘je maakt mijn dag fijner’, ‘jouw glimlach staat je goed’ of ‘ik vind het fijn dat ik je kan vertrouwen’. Daarna de ‘wat heb ik nu nodig kaartjes’: geef jezelf wat je nu nodig hebt. Bijvoorbeeld: rustdag, 3 uur me-time, wandelen, ideeën dag. Onze dochter vond het leuk om te zien wat mama maakte en deed ijverig de kaartjes in het bakje. Toen papa beneden kwam waren wij bijna klaar. Imme had net het kaartje ‘jij bent lief voor mij’ in haar hand en gaf die spontaan aan hem. Alsof ze wist dat het klopte.

Moment van Aandacht (6 april)

Gepubliceerd op // 5 Reacties

De komende tijd doet Marian Nijland, vaste gast bij Nijkleaster en aandachtschenker, iedere maandag een suggestie voor een moment van aandacht.

We zijn nu drie weken onderweg, drie weken zonder mijn vaste gang op woensdag naar de Nijkleaster-ochtend. Ik mis het. In het begin bezocht ik nog regelmatig de kerk in Jorwert. Nu ben ik op zoek naar andere Nijkleaster-momenten.

Nijkleaster-moment: zo’n woord dat een tijd geleden spontaan in mij op kwam. Toen ik weer eens heerlijk bij vriendin Anke ten Brinke in bad lag met het Klooster-magazine. Want voor mij is Nijkleaster niet alleen stilte, bezinning, verbinding, maar ook een moment om weer terug te komen bij mezelf. Als thuisblijfmoeder van een dreumes is dat heel fijn.

Nu ik niet naar de kerk kan (en ook niet in bad), ontstaan er andere vormen. Ik deel ze hier, misschien ben jij ook op zoek, en heb je er iets aan. En heb je toevoegingen, deel ze, dan inspireren we elkaar.

Ik mediteer en bid sinds drie weken elke dag. Voorheen hield ik die gewoonte nooit zo lang vol, nu lukt het wel. Er zijn tal van apps en sites die je kan gebruiken. (Bidden onderweg bijvoorbeeld, of 30now.nl)

Ik schrijf, bijvoorbeeld in De Herberg. Dit is een schrijfretraiteboek van Christine de Vries. Met 40 dagen lang elke dag mooie opdrachten naar aanleiding van het gedicht van Rumi.

De kerkdiensten op internet bieden soms ook inspiratie. Wandelen. We fietsten gisteren met het prachtige weer naar Jorwert, neusden in de minibieb naast het café en picknickten op de trap van de kerk. Ook een beetje Nijkleaster-gevoel. En wat betreft de verbinding deden wij deze week iets fijns. Mijn man bakte twee keer appeltaart en dit brachten we met de fiets her en der rond. Met blije gezichten en een praatje bij de voordeur tot gevolg.

Met Pasen ben ik van plan om de viering van Nijkleaster die in 2018 is uitgezonden op televisie terug te kijken (maandag, tweede Paasdag NPO 2, rond 08.00 uur).

Nieuwe vormen, nieuwe wegen. De hele week zingt ‘Behute mich, Gott’ al door mijn hoofd. Want Hij is er altijd. En de eerste keer dat we straks weer met elkaar in de kerk in Jorwert zitten, wat zal dat magisch mooi zijn.