Elke vrijdagavond Ferbining op Freed (Verbinding op Vrijdagavond). Het programma is dit najaar vanwege de bekende omstandigheden eenvoudig en verstild. Op de ene vrijdag een Stilte Meditatie en op de andere vrijdag een Lectio Divina (duur woord voor een verstillende manier van lezen in vier stappen).

Op vrijdag 25 september beginnen we met de Lectio Divina. We beginnen met thee in de kerkzaal van Jorwert. Na de opening maken we kort kennis met elkaar. Daarna volgen enkele lichaamsoefeningen. Vervolgens word je stap voor stap begeleid in het lezen van een Psalm in de vertolking van Huub Oosterhuis (en de Friese vertaling van Albertsje Spliethoff). Het gaat nu om een verstilde en meditatieve manier van persoonlijk lezen. Het gaat niet zozeer om het begrijpen van de tekst, maar of je ergens door gegrepen wordt. Lectio Divina is geen snelle hap tussendoor, maar slow food waar je de tijd voor moet nemen. Je leest een tekst en wie weet, leest de tekst jou.

• Vrijdagavond: Stilte-Meditatie bij Ferbining op Freed (19.30-20.30)
• Zondagmorgen: Viering met LYTS&grut (09.30-10.30)

Vrijdagavond: Stilte-Meditatie. Op vrijdag 18 september beginnen we weer met Ferbining op Freed (Verbinding op Vrijdag). Een aangepast programma voor dit najaar. Elke vrijdagavond van 19.30 – 20.30 een Stilte Meditatie of een Lectio Divina (het lezen van een korte tekst op een verstillende wijze).Een moment van stilte, bezinning en verbinding aan het einde van het week en het begin van het weekend. In de kerkzaal wordt elke vrijdagavond van 19.30-20.30 uur afwisselend stilte-meditatie en lectio divina aangeboden. We beginnen met eenvoudige lichaamsoefeningen. Daarna volgt de stilte-meditatie. De andere week lezen we een oude of nieuwe tekst op een verstilde manier (lectio divina) Dat kan een stukje uit de bijbel zijn, een gedicht, de tekst van een lied…”

Zondagmorgen: Viering met LYTS&grut. Op zondagmorgen is er een viering in de kerk van Jorwert met LYTS&grut (jong en oud, 09.30-10.30). LYTS staat hier voorop: het is een korte dienst met een lied, een verhaal, muziek, kaarsjes en een gebed. Hierna is er een kleine activiteit die bij het verhaal past. De anderen ontmoeten elkaar bij de koffie en thee. Na de activiteit komen de kinderen terug in de kerk om te laten zien/horen wat ze gedaan hebben en erover te vertellen. We spreken Frysk en Nederlands.

Op vrijdag 18 september beginnen we weer met Ferbining op Freed (Verbinding op Vrijdag). Een aangepast programma voor dit najaar (18 september – 18 december). Elke vrijdagavond van 19.30 – 20.30 een Stilte Meditatie of een Lectio Divina (het lezen van een korte tekst op een verstillende wijze).

Een moment van stilte, bezinning en verbinding aan het einde van het week en het begin van het weekend. In de kerkzaal wordt elke vrijdagavond van 19.30-20.30 uur afwisselend stilte-meditatie en lectio divina aangeboden. We beginnen met eenvoudige lichaamsoefeningen. Daarna volgt de stilte-meditatie. De andere week lezen we een oude of nieuwe tekst op een verstilde manier (lectio divina) Dat kan een stukje uit de bijbel zijn, een gedicht, de tekst van een lied…”

MEDITATIE: vrijdag 18 sept., 2, 16 en 30 okt., 13 en 27 nov. en 11 dec.
LECTIO DIVINA: vrijdag 25 sept., 9 en 23 okt., 6 en 20 nov., 4 en 18 dec.

Lees hier de nieuwsbrief voor de herfst van 2020:

Hier vindt u het programma-boekje voor het najaar van 2020:

De activiteiten zijn vanwege de corona-omstandigheden redelijk overzichtelijk:

• Woensdag: kleaster-ochtend (09.30-12.30)
• Vrijdagavond: Stilte meditatie of Lection Divina (19.30-2.30)
• Zondag: vieringen op ochtend (wisselende tijden)

Het ochtendgebed op woensdag 9 september 2020 begon met dit gedicht van Ilja Leonard Pfeijffer. Daarna stond de kuier in het teken van de vraag wat vrijheid op dit moment en in deze tijd voor je betekent.

Pandemie
 
Als angst het bangst is als je voor een ander vreest
en doodsbenauwd om iemand bent van wie je houdt,
dan ben ik van mijn leven nooit zo bang geweest.
 
Als eenzaamheid is dat je angstig afstand houdt
van dierbaren, omdat je voor hun leven vreest,
dan heb ik mij nog nooit als zo alleen beschouwd.
 
Wie voor zijn eigen vrijheid vecht, die sneuvelt morgen.
Wie zich redden wil, moet voor ieder ander zorgen.

Op 30 september 1921 werd Jentsje Popma geboren en deze maand hoopt deze Friese kunstenaar uit Leeuwarden dus 99 jaar te worden. Volgend jaar zal het 100 jaar geleden zijn dat hij werd geboren. In 2015 schonk Popma zijn atelier en al zijn nog in bezit zijnde werk aan de Stifting Nijkleaster om het project van een klooster in de buurt van Jorwert mede mogelijk te maken. Uit erkentelijkheid voor dat bijzondere gebaar en uit waardering voor het prachtige werk dat hij heeft gemaakt willen we uitgebreid aandacht aan schenken aan dat jubileum volgend jaar en we hopen van harte dat hij dat zelf nog kan meemaken.

Daarom zijn we als Stifting Nijkleaster op zoek naar werk van zijn hand. Want Popma heeft heel veel gemaakt. Gebrandschilderde ramen in scholen, gemeentehuizen, kerken en dergelijke; beeldhouwwerk in de publieke ruimte, zoals de beelden van Piet Paaltjes en Anne Vondeling in Leeuwarden; en verder tekeningen en schilderijen. En wie weet nog veel meer. Dit in verband met de voorbereiding van een nieuw te verschijnen boek over zijn leven en zijn werk en een overzichtstentoonstelling van zijn werk in de zomer van 2021 in de Grote Kerk van Leeuwarden.

Daarom zou ik, namens de Stifting Nijkleaster, graag informatie willen ontvangen over zijn werk. Indien mogelijk met een foto van het werk dat u kent of in uw bezit is, een beschrijving van de plaats en achtergronden en wat u ons nog meer kunt en wilt vertellen. Zodat er een prachtig boek kan komen en een mooie overzichtstentoonstelling. Ook zijn we al blij als u ons op het spoor zet van werk van zijn hand.

U kunt u contact opnemen met: Jan Henk Hamoen te Joure, mailadres: jhhamoen@gmail.com. Bij voorbaat onze en mijn hartelijke dank!

Op zondag 6 september is er weer een viering in de kerk van Jorwert om 09.30 uur. Wij houden het kort en er mag gezongen worden! Sinds half juli ligt er een goed werkend coronaplan. Dus van harte welkom. Opgave van te voren is niet nodig. We kunnen max. 50 mensen ontvangen en vol = vol. De viering is meertalig met veel aandacht voor het Fries (ook weer afhankelijk van de aanwezigen)

Het thema voor de viering staat op het psalmbord aangeven. Wie weet waar die uitspraak vandaag komt? Voorganger: ds. Hinne Wagenaar. Muziek: Bart van der Sloot.

SCHEMA VAN DE VIERINGEN VAN NIJKLEASTER EN WESTERWERT (NAJAAR 2020)

Presentatie door Hinne Wagenaar op donderdag 3 september 2020 om 20.00 uur. Mee te kijken via www.pg-lelystad.nl

Kleasterochtend 26 augustus 2020. Het is stormachtig vandaag. Ook de tijd waarin we leven kun je stormachtig noemen. Het onderwerp van deze kleasterochtend is bidden. Gastvoorganger Sytze Ypma leest ter inspiratie een stukje uit het dagboek van Etty Hillesum. In de bange tijden waarin zij leefde, de bezettingstijd, vond Etty geborgenheid in het gebed. Zo schrijft ze ‘Het levensgevoel is zo groot en sterk en rustig en dankbaar in me (…) Er is zo een volmaakt en volkomen geluk in me, mijn God.’ Een vraag om mee te wandelen en over te mijmeren: ‘Wat schenkt bidden jou wel of niet in deze tijd?’

‘Durf mens te zijn met lege handen’ staat er sinds vanochtend op de krijtbordjes in de kerk van Jorwert. Die zin is ontleend aan een gedicht van Kris Gelaude dat gastvoorganger Saakje Hoekstra tijdens de viering las:

Uit zichzelf
 
En steeds opnieuw
groeien wij vast
aan welvaart, voorrecht
of gelijk.
Wij bouwen ons
een burcht van zekerheden
waarin de ziel geen adem krijgt.
 
Zalig wie zulke muren sloopt
en tegen beter weten in
een weg aanlegt
van duisternis
naar uitzicht.

Zalig wie uit zichzelf breekt.
Klein wordt. Groot maakt.
Hoop geeft.
Omziet naar verschopten.
 
Zalig wie zich omkeert
van meer naar genoeg.
En zelf durft mens te zijn
met lege handen.

Nijsbrief gemeente Westerwert (met Nijkleaster)

Bêste minsken,
ferbûn oan Nijkleaster en de gemeente Westerwert,

De simmer is waarm en de korona-krisis hâldt ús yn ’e greep. In soad minsken binnen (oanpast) mei fakânsje west en oaren wachtsje op bettere tiden. Bern en jongeren geane mei gauwens wer nei skoalle en de gong nei tsjerke en kleaster komt ek wer op gong.
 
Yn dizze nijsbrief stjoere wy inkelde berjochten yn ferbân mei de kommende moannen by de gemeente Westerwert en by Nijkleaster. Hjirûnder, ta ynspriraasje, earst in tekst dy’t brûkt is op de kleastermoarn fan 5 augustus.
 
In deze nieuwsbrief sturen we enkele berichten in verband met de komende maanden bij de gemeente Westerwert en bij Nijkleaster. Hieronder, ter inspiratie, eerst een tekst die gebruikt werd tijdens de kleasterochtend van 5 augustus.

Lees of download deze brief in PDF formaat:

DE TWEEDE BERG

‘Eens in de zoveel tijd kom ik mensen tegen die vreugde uitstralen. Ze lijken te gloeien door een soort innerlijk licht. Ze zijn aardig, kalm, genieten van de kleine dingen in het leven en zijn dankbaar voor de grote. Ze zijn zeker niet perfect. Ze raken uitgeput en gestrest en maken ook fouten. Maar ze leven voor anderen, niet voor zichzelf. Ze zijn duurzame verbintenissen aangegaan met hun gezin, een goed doel, een gemeenschap of iets waarin ze geloven. Ze weten waarom ze hier op aarde zijn en putten voldoening uit deze roeping. Hun leven is zeker niet gemakkelijk. Ze hebben het welzijn van anderen tot hun verantwoordelijkheid gemaakt en zijn vastberaden zich hiervoor in te zetten. Ze stralen rust uit, zijn oprecht geïnteresseerd en zorgen dat je je gekoesterd en erkend voelt.

Als ik naar de levensloop van dit soort mensen kijk, zie ik een vorm van twee bergen. De eerste berg, die van zelfontplooiïng is voorbij. Ze beklimmen een tweede berg…’.

Uit: David Brooks, De tweede berg. De zoektocht naar een zinvol leven (Amsterdam: Uitgeverij Unieboek, 2020) pag. 9.

Bijeenkomen in de kerk van Jorwert

Sinds begin juli gebruiken we de kerk van Jorwert weer! De opstelling is veranderd en de afstand van 1.5 meter wordt gerespecteerd. We zitten dus niet meer ‘knus’ in het koor van de kerk. Op deze manier kunnen we 40 individuele bezoekers ontvangen en 50 wanneer er tweetallen (familie/ huisgenoten) zijn die naast elkaar kunnen zitten.

De landelijke Protestantse Kerk (PKN) heeft, samen met het RIVM, een rekenmodel ontwikkeld voor wat wel en niet mogelijk is in een specifiek kerkgebouw. Volgens dat model blijven wij ver onder de norm en mogen we tijdens de vieringen ook zingen. Sinds juli wordt dat gedaan en dat gaat goed. Bij iedere bijeenkomst is een corona-coördinator aanwezig die uitleg en aanwijzingen geeft.

Voor de woensdagen vragen wij deelnemers om zich op te geven. Dan hebben wij de contactgegevens beschikbaar in geval van corona-calamiteiten. Mensen die dat niet hebben gedaan, geven hun gegevens op bij aankomst. Tot nu toe is er altijd genoeg plek.

Op zondag hoeven de kerkgangers zich niet op te geven. De corona-coördinator noteert uw naam bij aankomst. Op de woensdagen zijn de vieringen kort (09.30-10.00 uur) Op zondag zullen we proberen (net zoals altijd) de vieringen ook kort te houden (09.30-10.15). Er kan buiten koffie gedronken worden. We zingen minder liederen dan vroeger.

Westerwert-Nijkleaster in de komende periode

Zondags-vieringen in augustus en september

Zondag 16 augustus (Jorwert, 09.30)
Zondag 30 augustus (Regioviering te Mantgum)
Zondag 6 september (Jorwert, 09.30)
Zondag 20 september (Jorwert, 09.30)

De locatie voor de vieringen van Westerwert en Nijkleaster, op zondag en door de week, worden in deze periode in de kerk van Jorwert gehouden. Op 16 augustus hopen we Gea van Wieren te bevestigen tot ouderling!

Kleaster-ochtend op woensdag

Iedere woensdag is er een kleaster-ochtend van 09.30-12.30. De opkomst is goed: tussen de 25 en 50 deelnemers per ochtend. Het was eerst even wennen, maar het nieuwe wordt al gauw weer normaal.

Gemeenteavond

Op 26 augustus is er een gemeenteavond voor leden van de gemeente Westerwert (Kerk van Jorwert, 19.30) Op de agenda staan enkele zaken die belangrijk zijn voor het kerkelijk leven van Westerwert en van Nijkleaster. De stukken worden separaat verstuurd.

Ferbining op Freed

We beginnen op aangepaste wijze weer met Ferbining op Freed. In de vaste (corona-)opstelling van de kerk wordt elke vrijdagavond van 19.30-20.30 uur afwisselend Meditatie en Tekstlezen (Lectio Divina) aangeboden.

Periode: 18 september – 18 december 2020
 
Meditatie (18 september, 19.30 uur)
Tekstlezen (Lectio Divina, 25 september, 19.30)

Tijdens de Lectio Divina, dure kloosternaam voor het samen lezen van een tekst, lezen we een spirituele tekst (niet altijd uit de Bijbel) waarbij het niet alleen gaat om de tekst zelf maar om wat de tekst bij de deelnemer individueel oproept. Wij lezen de tekst en de tekst leest ons. Ook bij deze vorm van tekstlezen neemt de voorganger ons stap voor stap mee op weg. Beide vormen (meditatie en tekstlezen) blinken qua vorm uit in eenvoud.

Na deze bijeenkomsten is er géén afsluitende viering. Het bezoek aan het café is ook geen onderdeel van het programma. Maar de mogelijkheid is er natuurlijk wel voor wie dat veilig acht.

Ontwerp bestemmingsplan

Het ontwerp bestemminsplan voor Nijkleaster-Westerhûs heeft ter inzage gelegen van 11 juni – 22 juli 2020. Wij wachten nu op een besluit van de gemeenteraad van de gemeente Leeuwarden.

Mei in hertlike groetnis út namme fan Westerwert en Nijkleaster,

Hinne Wagenaar

Kleasterkuier 13 augustus 2020. Soms noodzaakt de ontmoeting met een ander, een vreemde, je om je eigen horizon te verbreden en over de grenzen van je eigen gelijk heen te stappen. Dat gebeurt Jezus als een buitenlandse vrouw een beroep op hem doet. Jezus komt tot het besef dat Gods barmhartigheid zich niet laat begrenzen. In Matteüs 15, 21-28 kun je lezen dat dat met het nodige ongemak en wrijving gepaard ging.

Gisteren ontstond er na de ingekorte kuier (vanwege de warmte) een mooi gesprek over dit soort ongemak en het toelaten van andere, ruimere perspectieven.

Langs het Himpaad ontdekten we tot onze verrassing dat het Bijen- en Flinterlint, dat in juni mede door Nijkleastermensen is ingezaaid, nu prachtig in bloei staat!

Gebed uitgesproken tijdens het ochtendgebed:

God,
leer ons uw barmhartigheid kennen
uw liefde
die geen voorwaarden kent en
door geen grens wordt tegengehouden.
 
Liefde,
ook voor ons
als wij op grenzen en veroordelingen stuiten
in onszelf.
 
Dat uw liefde in ons gaat zitten,
ons mild maakt en vormt
zodat we de ander,
de vreemdeling,
zien met mededogen.

(ds. Saskia Leene)

Het was woensdag 5 augustus een stralende dag en de kleasterochtend was prachtig. Dank aan alle deelnemers! De kerk was vol tijdens het ochtendgebed, met mooie muziek, liederen en teksten. Op verzoek plaatsen we hier twee van de teksten die we hebben gebruikt. De tekst waarmee we de ochtend zijn begonnen (De tweede berg) en een Dankgebed:

DE TWEEDE BERG

‘Eens in de zoveel tijd kom ik mensen tegen die vreugde uitstralen. Ze lijken te gloeien door een soort innerlijk licht. Ze zijn aardig, kalm, genieten van de kleine dingen in het leven en zijn dankbaar voor de grote. Ze zijn zeker niet perfect. Ze raken uit uitgeput en gestrest en maken ook fouten. Maar ze leven voor anderen, niet voor zichzelf. Ze zijn duurzame verbintenissen aangegaan met hun gezin, een goed doel, een gemeenschap of iets waarin ze geloven. Ze weten waarom ze hier op aarde zijn en putten voldoening uit deze roeping. Hun leven is zeker niet gemakkelijk. Ze hebben het welzijn van anderen tot hun verantwoordelijkheid gemaakt en zijn vastberaden zich hiervoor in te zetten. Ze stralen rust uit, zijn oprecht geïnteresseerd en zorgen dat je je gekoesterd en erkend voelt,

Als je deze mensen ontmoet merk je dat de vreugde die ze uitstralen van een heel andere orde is dan het tijdelijke geluksgevoel dat je kunt voelen na een overwinning. Vreugde is niet alleen een gevoel, het kan een vooruitzicht zijn. Een blijvende vreugde die voortkomt uit de bezieling om je leven aan anderen te geven in plaats van alleen met jezelf bezig te zijn.

Als ik naar de levensloop van dit soort mensen kijk, zie ik een vorm van twee bergen. De eerste berg, die van zelfontplooiïng is voorbij. Ze beklimmen een tweede berg…’.

Uit: David Brooks, De tweede berg. De zoektocht naar een zinvol leven Amsterdam: Uitgeverij Unieboek, 2020) pag. 9.

DANKGEBED

Tijdens de gebeden klonk het volgende dankgebed. Iedereen werd daarbij uitgenodigd om te gaan staan en de volgende beweging te maken: beginnen met de handen tegen elkaar op borsthoogte. Door de knieën gaan, bij het omhoogkomen de handen zijwaarts met een boog omhoog bewegen, gestrekt staan en naar boven kijken. En weer terug naar de beginstand. Bij de beweging omhoog diep inademen, uitademen bij de beweging naar de beginstand. Na het dankgebed werd het Onze Vader gezongen.

Wij zijn (God) dankbaar:
 
1. voor de schepping, moeder aarde
 
2. voor onze ouders en voorouders
 
3. voor ons leven
 
4. voor onze geliefden, kinderen en vrienden
 
5. voor de gemeenschappen waar we deel van uitmaken
           
6. voor onze woonplek, onze provincie, ons land, 
de wereldgemeenschap van volken en landen
 
7. voor de schepping, moeder aarde

Sinds juli worden de kleaster-ochtenden weer gehouden en het loopt, letterlijk en figuurlijk, goed! We kunnen tot 50 mensen ontvangen. De opstelling in de kerk is anders vanwege de 1.5 meter maar verder is het vertrouwd zoals altijd. Ook wordt er weer samen gezongen. Dat is fijn.

Op woensdag 29 juli was Jurjen Hilverda de voorganger. Hij bood ons veel warmte en plezier! Tijdens het ochtendgebed las hij het verhaal van de ‘broodvermenigvuldiging’ (waar ‘delen’ hetzelfde blijkt te zijn als ‘vermenigvuldigen’). Hij bad daarbij het voldende gebed:

Eeuwige God,   
op de afgelegen plaatsen van ons leven
groeit het verlangen naar eenvoud en stilte,
naar rust en heelheid,
naar verzadiging van onze honger.
 
Op deze nieuwe morgen is er brood dat leven geeft.
U breekt het en wij mogen ontvangen,
wij ontvangen het en mogen delen,
zelfs het weinige blijkt voldoende te zijn.
 
Op deze nieuwe morgen, 
aan het begin van weer een nieuwe dag,
bidden wij om moed en kracht,
dat deze aarde, bedreigd, vervuild, zal leven.
En we blijven omzien naar elkaar en ieder levend wezen,
mens en plant en dier, en grond en water.
 
Dat wij U en elkaar dienen,
de wereld en al wat er is aan leven.
 
Gij, verre en nabije God,
God fan fier en hein ús Heit
 
(gevolgd door het gezongen Onze vader)

Elk jaar is het mooi weer, maar dit jaar kan de openluchtdienst in Uniastate te Bears niet in de openlucht plaatsvinden. Daarom gaan we naar de grote stal van de familie Van de Lageweg, ook in Bears. Van harte welkom om 09.30 uur, ruimte genoeg! Verkeersregelaars wijzen u de weg. Kinderen mogen om 08.45 uur verzamelen bij de brug in Jorwert om met een boot naar Bears te varen. In de dienst wordt Hidde Wiepke van de Lageweg gedoopt. Het thema is: ‘verbinding’. Graag zelf een stoel meenemen en koffie/thee (+ beker). Tige wolkom!

Op woensdag 1 juli 2020 zijn we weer begonnen met de wekelijkse kleaster-ochtend (incl. kleaster-kuier). Het Friesch Dagblad kopt de volgende dag: ‘Nijkleaster wandelt weer!’

Een korte impressie: Hoewel wat onwennig vanwege de nieuwe situatie, hebben we een mooie en vertrouwde ochtend. De thema gaat over ‘verbinding’. Juist die verbinding is immers zo veranderd in de afgelopen maanden. Daarom lezen we een een aantal woorden over het Lichaam van Christus (I Korintiërs 12)

Een lichaam is een eenheid die uit vele delen bestaat; ondanks hun veelheid vormen al die delen samen één lichaam. Zo is het ook met het lichaam van Christus.

De kennismakingsvraag bij de koffie (na het ochtendgebed) is: ‘Met welk deel van je lichaam ben jij blij? Dat leidt tot prachtige antwoorden! Tijdens de kuier volgt de bezinningsvraag: ‘Wat is jouw positie in het lichaam (van Christus, van je familie, op je werk). En ben je daar tevreden mee?’ Tijdens de koffie en de lunch vertoeven we op het kerkhof.

Voor de komende maanden moet je je aanmelden voor de kleasterochtend: dat kan hier: https://nijkleaster.frl/woensdagmorgen-kleaster-kuier/

Marian Nijland heeft vanaf maart 2020 iedere maandag een Moment van Aandacht met ons gedeeld. Hier volgt op dze plek haar laatste bijdrage. Wij zijn haar dankbaar. Hier zie je de schrijver nog even in het echt op de foto bij de vuurtoren van Schiermonnikoog.

————–

Mijn laatste Moment van Aandacht op deze plek. Nog op vakantie, maar met mijn aandacht ook al bij de thuisreis en thuiskomst. Laat ik beginnen met wat broeder Paulus van Klooster Schiermonnikoog Nijkleaster toewenst:

“Blijf vertrouwen dat God het is die jullie bijstaat in het bouwen van het klooster en hoe de dingen zullen gaan lopen. Blijf ook vooral trouw aan je diepste zelf. Omdat ik het zelf ook een hele fijne mooie plek vind en het een uitstraling heeft verder dan alleen Jorwert. Dat voel ik zo. Het is een bijzondere plek. Wees je ervan bewust dat Nijkleaster een bijzondere uitstraling heeft. Daarvoor hoef je je niet te verheffen. Het geeft veel aan de mensen van Nijkleaster, maar daardoor geven ze ook veel door aan anderen.”

Trouw blijven, vertrouwen, uitstraling. Mooie waardevolle wensen van broeder Paulus. Ja, mijmer ik, als je op een plek bent waar het goed toeven is, waar je kan en mag zijn, dan straalt dat ook uit naar de mensen om je heen. Ik moet aan de vuurtoren denken. Die geeft ook vertrouwen, is een baken van licht in de nacht, en heeft ook uitstraling. Laten we dit meenemen, deze komende weken in. Waarin we elkaar weer gaan zien in Jorwert.

Ik ga verder met schrijven (onregelmatig) op mijn eigen website. Mocht je willen meelezen, stuur dan een mail naar marian@aandachtschenker.nl Dan ontvang je bericht bij een nieuw stukje.

De kleaster-kuier van Nijkleaster zal vanaf woensdag 1 juli 2020 weer iedere week op woensdag gehouden worden. Wij houden ons daarbij steeds aan de regels van het RIVM in verband met de Corona crisis.

Nijkleaster organiseert de kleasterochtend zoveel mogelijk op de vertrouwde wijze, maar met de nodige aanpassingen. Als deelnemer hoeft u zich geen zorgen te maken. De voorganger en kleasterkrachten regelen alles, zij staan voor u klaar.

Wat moet u doen? Iedere deelnemer dient zich aan te melden. Wij kunnen 30 enkele deelnemers per ochtend ontvangen (en 10 meer wanneer u tot een huishouding behoort). U kunt daarna ook direct online €5 p.p. betalen. Mocht de aanmelding niet lukken, dan kunt u bellen met de kleaster-coördinator Annet Draaisma: 06-19167455. Denk zelf aan passende kleding en schoeisel, aan uw lunch met een flesje water (dopper) en aan een veilige reis naar Jorwert. Graag voor 17.00 uur aanmelden op de dinsdag voor de betreffende woensdag.

Aanmelding: https://nijkleaster.frl/woensdagmorgen-kleaster-kuier/

Vandaag, 24 juni, is de naamdag van Johannes de Doper. Johannes was een tijdgenoot van Jezus. Toen Jezus begon met preken had Johannes al een hele schare volgelingen. Aan Johannes werd gevraagd hoe hij tegenover de nieuwe rabbi (leraar) stond. Johannes antwoordde: ‘Hij moet groter worden en ik kleiner’ (Johannes 3:30). Op deze ikoon, te vinden in de Koptisch Orthodoxe Kerk in Hilaard, een buurdorp van Jorwert, is Johannes ook echt een paar koppen kleiner dan Jezus!

‘Hij moet groter worden en ik kleiner.’ Dat is een prikkelend zinnetje in onze tijd, waarin alles gericht lijkt te zijn op groei. We lezen in de krant dat de economie moet groeien. Zelf hebben we persoonlijke groei hoog in het vaandel staan. Om eens bij stil te staan: Wat mag in jou gaandeweg groter worden? En wat juist kleiner?

Vanaf volgende week, woensdag 1 juli begint Nijkleaster weer met de kleasterochtend in Jorwert. Het is voorlopig nodig je daarvoor aan te melden, zie voor meer informatie onze website: https://nijkleaster.frl/woensdagmorgen-kleaster-kuier/

Ik ben op prachtig Schiermonnikoog en ik heb daar een ontmoeting met Broeder Paulus van Bavel, van klooster Schiermonnikoog. Ik ben benieuwd hoe een broeder, levend in een Cistercienzer gemeenschap, naar aandacht schenken kijkt.  

Mijn kennismaking is hartverwarmend. Broeder Paulus staat me bij de deur op te wachten. Hij ontvangt mij in een eenvoudige kamer. Hij heeft een kaars aangestoken op tafel en er hangt een icoon aan de muur. Paulus vertelt openhartig. Broeder Paulus leeft zoveel mogelijk met aandacht voor het nu. Aandacht voor dat wat er in je leeft. Je afvragend: ben ik in vrede? Kan ik met aandacht adequaat ingaan op wat er van mij gevraagd wordt? Mooie vragen. Ze raken mij, hier gaat het om voor mij. 

Ook zijn er specifieke momenten van aandacht. Bijvoorbeeld meditatie. Hij noemt dit reinigend. Wanneer hij zijn aandacht heeft bij de ademhaling, kan hij datgene dat er in hem leeft, aankijken. Ook datgene dat hij niet wil zien. Zo gaat het niet meespelen in zijn bestaan. 

Over het strand zegt hij: ”dat zijn echte momenten van aandacht, dan val ik even stil. Daar laat ik alles los, nergens ben ik meer in aandacht dan daar. ” Broeder Paulus ontmoet God ook op het strand. “Hij kan mij aanraken, en dan wil ik met aandacht bij Hem zijn.” Dat herken ik. Op het strand, vooral als ik alleen ben, ben ik stil, voel ik mij onderdeel van iets groters. 
Tijdens het gesprek ervaar ik precies wat hij vertelt. Hij luistert met aandacht, laat stiltes vallen na een vraag, waarbij hij echt voelt wat er in hem opkomt en wat hij wil zeggen. Ook luistert hij open en ontvankelijk naar mij.

Ik merk hoe hij zich thuis voelt op het eiland. Hij heeft aandacht voor de mensen om hem heen, zowel medebroeders als familieleden als eilandgenoten, en dat geeft hem een goed gevoel. Het gevoel opgenomen te zijn in een gemeenschap doet hem goed. In een kleine gemeenschap is er aandacht voor elkaar, zo ervaart hij. En aandacht geeft verbondenheid, je staat niet alleen in het leven. “Echte aandacht voor iemand geeft zoveel meer”, zegt hij. “Als je je zorgen kunt loslaten, kan je zuivere aandacht hebben voor een ander. Dat is een kunst.” 

Ik vraag hem wat meer aandacht zou mogen krijgen. Allereerst mag het van hem nog stiller worden op het eiland. Hij zegt het met een lach. Broeder Paulus hoopt dat mensen het gebed weer terugvinden. Omdat het kracht en liefde geeft, de basis is van het leven. Dat je weet dat God er altijd voor je is. “Gebed is voeding voor wat God ons wil geven, ook naar onszelf toe.” Ik voel het, God is er ook nu bij, tijdens dit bijzondere gesprek. 

Het is een bijzondere wandeltocht vandaag met Nijkleaster en ROC Friese Poort. Vanwege het coronavirus kunnen we de derde etappe van het Jabikspaad niet lopen, maar we organiseren een bijzonder alternatief: iedere deelnemer loopt vanuit haar of zijn eigen huis een route van ongeveer 10 km en we verbinden zodat we toch een beetje samen oplopen door  filmpjes op de telefoon te laten zien en foto’s en gedachten onderweg delen.

Dit alles heeft een bijzondere voorbereiding en uitvoering. Van te voren nemen  Koen Vos – Practor Brede Vorming, Lidwien en ik – betrokken bij het practoraat – filmpjes op. Koen toont een filmpje bij de fontein van IJlst over de onsterfelijke bloemen, over de verbinding tussen de mens, de cultuur en de natuur. Dat is toch de grote droom van het Practoraat Brede Vorming: https://www.youtube.com/watch?v=fpwMt0I7e_E&feature=youtu.beik

Sietske opent de wandeling vanuit de kerk van Jorwert door een kaars op te steken die ons allen op weg stuurt: https://www.youtube.com/watch?v=aVyektDJFtQ&feature=youtu.be en Lidwien filmt zich zelf in het open landschap rondom Heiloo: https://www.youtube.com/watch?v=8gQQWy8FdFE&feature=youtu.be en leest het gedicht van Maarten Roosendaal ‘Om te janken zo mooi.’ 

Ik loop van Jorwert, via Funs naar Bears en drink koffie – met Lidwien haar filmpje op de telefoon – bij de luchtspiegeling in Bears. Het regent zachtjes en dat is om te janken zo fijn.  Via Jellum loop ik richting Hilaard met de vraag van Lidwien: ‘vertraagt deze corona-tijd mijn (be)leven?’ Zij gebruikt het beeld van ‘niet meer leven en werken in de vijfde versnelling maar in de derde versnelling’. Dat geldt ook voor mij. Er is rust en daarmee ook ruimte en dat geeft vrijheid. Ik lunch bij de kerk van Hilaard. Op de rand van het kerkhof luister ik naar haar laatste filmpje en dans in het grind: https://www.youtube.com/watch?v=8bgUrrMGLKA&feature=youtu.be

Via het wandelpad dwars door het weiland, dwars door de schapen van Wouter, naar Jorwert. Nat kom ik aan in de kerk aan, blij met de regen, met het groen, met Koen en Lidwien, met nog een keer lente. Maarten zingt: ‘Mooi, het is om te janken zo mooi, om te janken zo mooi’.

Sietske Visser, 18 juni 2020

Afgelopen zondag mocht ik (Hinne Wagenaar) in Boazum weer voorgaan in een ‘echte’ kerkdienst met ‘echte’ mensen. In het kader van de Black Lives Matter-beweging stond het tekstgedeelte uit Numeri 12 centraal, een verhaal over Mozes die trouwt met een vrouw uit Kush (Nubië of Ethiopië) en over het conflict dat daaruit ontstaat met zijn broer en zuster, Aäron en Mirjam. Het is een mysterieus verhaal dat veel vragen oproept, maar ook duidelijk maakt dat racisme niet alleen stamt uit de ‘moderne’ tijd. Je kunt de tekst uit Numeri 12 hier lezen als je dat wilt. Daaronder staat ook een korte interpretatie. Maar de bezinningsvraag voor vandaag gaat over het schilderij van Jacob Jordaens (1593-1678), Mozes en zijn Ethiopische vrouw uit 1650: ‘Wat zie jij in dit schilderij?‘

Numeri 12 (Nieuw Bijbel Vertaling)

Mirjam en Aäron maakten aanmerkingen op Mozes vanwege zijn huwelijk met een Nubische vrouw: ‘Hij is met een Nubische getrouwd!’ Ook zeiden ze: ‘Heeft de HEER soms uitsluitend bij monde van Mozes gesproken en niet ook bij monde van ons?’ De HEER hoorde dit.

Nu was Mozes een zeer bescheiden man – niemand op de hele wereld was zo bescheiden als hij. Onmiddellijk gebood de HEER Mozes, Aäron en Mirjam: ‘Ga alle drie naar de ontmoetingstent.’ Dat deden ze. Toen daalde de HEER af in de wolkkolom, ging bij de ingang van de tent staan en riep Aäron en Mirjam. Nadat zij beiden naar voren waren gekomen, zei hij: ‘Luister goed. Als er bij jullie een profeet van de HEER is, maak ik mij in visioenen aan hem bekend en spreek ik met hem in dromen. Maar met mijn dienaar Mozes, op wie ik volledig kan vertrouwen, ga ik anders om: met hem spreek ik rechtstreeks, duidelijk, niet in raadsels, en hij aanschouwt mijn gestalte. Hoe durven jullie dan aanmerkingen op mijn dienaar Mozes te maken?’ De HEER ontstak in woede tegen hen en ging weg.

Nauwelijks had de wolk de tent verlaten of Mirjam werd getroffen door huidvraat, haar huid was wit als sneeuw. Toen Aäron zich naar Mirjam omdraaide en zag dat ze door huidvraat getroffen was, zei hij tegen Mozes: ‘Ik smeek je, reken ons de zonde die wij in onze dwaasheid begaan hebben niet aan. Laat Mirjam niet als een doodgeboren kind blijven, waarvan het lichaam al half vergaan is als het uit de moederschoot komt!’ Toen riep Mozes luid de HEER aan: ‘Ik smeek u, God, genees haar!’

De HEER antwoordde Mozes: ‘Als haar vader haar openlijk in haar gezicht had gespuugd, zou ze die schande zeven dagen moeten dragen. Daarom moet ze zeven dagen buiten het kamp gehouden worden, daarna mag ze terugkomen.’ Zo werd Mirjam zeven dagen buiten het kamp gehouden, en het volk brak niet op zolang zij niet was teruggekeerd. Na haar terugkeer trokken ze weg uit Chaserot en sloegen ze hun kamp op in de woestijn van Paran.

Korte interpratatie

‘Hij is met een Nubische getrouwd!,’ zegt Mirjam in Numeri 12 smalend en beschuldigend. Meteen erachteraan betwist ze Mozes’ gezag. ‘God spreekt toch niet alleen bij monde van Mozes, maar toch ook via ons?’ We zijn hier blijkbaar in een machtstrijd beland. Je ziet de zeer bescheiden Mozes – niemand op de hele wereld was zo bescheiden als hij, zegt de tekst – al bijna zijn positie uit handen geven, maar daar steekt God gauw een stokje voor. Hij ontbiedt Mozes, Aäron en Mirjam ‘onmiddellijk’ naar de ontmoetingstent. Daar maakt hij duidelijk dat Mozes als profeet een klasse apart is. Tot Mozes spreekt hij rechtstreeks, maar tot Mirjam en Aäron alleen via dromen en visioenen. ‘Hoe durven jullie aanmerkingen te maken op Mozes?’ God ontsteekt in woede en slaat Mirjam als straf met melaatsheid. Wit van de huidvraat wordt zij, omdat ze de zwarte weigert te accepteren. Het lijkt een lik-op-stuk straf van God: ‘Jij houdt niet van zwart? Dan zul je wit zijn: wit als sneeuw!’ God springt voor de zwarte vrouw en haar huwelijk met Mozes in de bres.

Vandaag stond deze foto voor op het Friesch Dagblad. Daaronder staat de PDF versie.

Een avond zeilen op it Skutsje ‘de Leafde’ mei skipper Ebele op de Alde Feanen i.s.m. Nijkleaster Jorwert.

Aan het eind van de dag gaan we met een kleine groep zeilend door de ‘Alde Feanen’. Daar laten we het anker vallen of gaan we ergens aanleggen op een rustige plek. Samen met Sietske Visser van Nijkleaster Jorwert ervaren we de stilte en gaan we kijken naar het begrip ‘Wind’.

Welke metaforen van wind en/of het ontbreken daarvan zijn nuttig in ons leven? Er is heel wat verrassends te ontdekken als we gaan nadenken en voelen wat die wind voor ons zelf en voor ons geloof betekent. Een (zeil)tocht met als basis de voor ‘Nijkleaster’ zo belangrijke pijlers; stilte, bezinning en verbinding.

Wanneer: vrijdagavond 19 juni (18.30 – 21.30)
Waar: Nationaal park ‘De Alde Feanen’. Opstappen bij veerpondje Hin en Wer, bij Koaidyk 8a in Earnewâld
Kosten: 27,50 pp Incl. ontvangst met koffie, thee met oranjekoek

Wegens Corona en de naleving van anderhalve meter ruimte kunnen er een beperkt aantal mensen mee. Is het iets voor jou/jullie, geef je dan snel op via: info@deleafde.eu

In deze tijd van corona-uitdaging doet Marian Nijland iedere maandag een suggestie voor een Moment van Aandacht. Deze week over waarderen wat je hebt: aandacht voor thuiskomen.

Afgelopen week had ik weer dat heerlijke gevoel van thuiskomen. Omdat wij op zoek zijn naar een ruimer huis, fietsen we regelmatig een rondje langs huizen die te koop staan. We bekijken de plek, fietsen door de buurt, gluren naar binnen. En de tuin wordt door mij kritisch bekeken: ik heb zin in moestuinieren, met blote voeten in het gras, en het moet er stil en vrij zijn.

Maar ook deze keer zat er geen huis bij, die we van binnen wilden bezichtigen. En dan fietsen we weer naar huis, over het bruggetje, ons dorp in, en slaken we een zucht van verlichting. “Hier hoor ik weer vogels.” “Wat is het hier stil he.” “He, ik hoor de koeien.”

Het is te klein, maar wel: Thuis.

Ik heb hetzelfde gevoel wanneer we een paar dagen bij familie zijn geweest. Ik vind het fijn om hen te ontmoeten. Maar na een paar dagen thuis komen, vind ik minstens zo fijn. Juist door het weg zijn, kan je scherper zien en voelen wat je mist.

Hier kun je de pinksterviering terugkijken die werd uitgezonden vanuit de Protestantse gemeente in Franeker en live werd uitgezonden door Omrop Fryslân.

Voorganger: ds. Hinne Wagenaar.
Lezing en gebeden: Henk Kroes
Zang: Tetsje van der Kooi (sopraan)
Orgel: Jochem Schuurman
Ouderling van dienst: Rolf Bremmer

Boekje van de orde van dienst:

Link naar Omrop Fryslân:

https://www.omropfryslan.nl/utstjoering/tsjerketsjinst-op-tv-fan-31-maaie-2020-1000

Beste wandelaar, van harte welkom op de pagina van het Nijkleaster Juni Paad (NJP), de individuele wandeling als alternatief voor het jaarlijkse Nijkleaster Pinkster Paad. Je vindt hier het materiaal voor het NJP: een ochtendgebed in Nijkleaster-stijl als mogelijk begin voor je tocht. En het boekje met de routes en meer materiaal.

1. Nijkleaster Juni Paad-ochtendgebed

2. Boekje met materiaal:

In dit boekje beschrijven we de korte route van 5 km. en een langere route van 17 km. vanuit de kerk in Jorwert. Bij Nijkleaster wandelen we in het ritme van ‘stilte, besinning en ferbining’. We nodigen je uit om dit bij het Nijkleaster Juni Paad (NJP) ook te doen. In dit boekje krijg je teksten en vragen voor bezinning aangeboden.

Je kunt het Juni Paad ook thuis of elders wandelen. Zet een mooie route uit die past bij jouw eigen behoefte en mogelijkheden.

We vragen om een bijdrage in de kosten voor de organisatie van het NJP. Zou je €5 in het geldbakje in de kerk willen doen of overmaken op: NL02 ABNA 0541 4184 40 (Nijkleaster, Jorwert) o.v.v. NJP?

We wensen je namens Nijkleaster een prachtig Juni Paad toe!

Gé, Hanne, Hinne, Hylke, Gerrit, Mieke, Oeke, Saskia, Sietske en Wikje.

Vanaf dinsdag 2 juni ben je van harte welkom om het Nijkleaster Juni Paad te wandelen. Er is een korte route van 5 km. en een langere van 17 km. Beide zijn prachtig! Het materiaal (film en route) komt Pinkstermaandag op deze website te staan en ligt vanaf dinsdag 2 juni klaar in de kerk. Hierbij het filmpje ter introductie.

Ze waren eensgezind. Zo beschrijft de schrijver van het bijbelboek Handelingen de eerste christelijke gemeente, vlak na het Pinksterfeest (Handelingen 3). Toch moet die gemeente uit heel verschillende mensen bestaan hebben. Sommigen hadden Jezus van nabij gekend en konden uit eigen ervaring over hem vertellen. Anderen kwamen er nieuw bij, enthousiast door wat ze hoorden en zagen. Misschien is het beeld van eensgezindheid wel heel rooskleurig. Maar er zit vast een kern van waarheid in. Wat maakte hen zo eensgezind? Had het iets te maken met de ‘heilige geest’ die hen op het Pinksterfeest begeesterd had?

In deze fase van de Coronacrisis valt me op hoe verschillend mensen voelen en spreken over de situatie. Gisteren vertelde een bloemiste me dat haar winkel het alleen overleeft als de klanten zo snel mogelijk weer naar de stad komen. Vandaag sprak ik iemand die nauwelijks naar de uitvaart van zijn broer durft, vanwege zijn eigen kwetsbare gezondheid. Al die verschillende verhalen, al die verschillende perspectieven…

Een vraag om over te mijmeren vandaag: wat helpt jou om te kunnen bijdragen aan eensgezindheid?

In deze tijd van corona-uitdaging doet Marian Nijland iedere maandag een suggestie voor een Moment van Aandacht. Deze week over zingend aandacht schenken aan een ander.

Er wordt veel gezongen door ons; met een dreumes in huis hebben veel dagelijkse rituelen een eigen liedje gekregen. Bij het luier verschonen is een liedje ontstaan over een visje en bij het bedritueel hoort natuurlijk ‘slaap Imme slaap’. En al tijdens de zwangerschap en ook nu hoort ze mij regelmatig ‘Neem mij aan zoals ik ben’  zingen, vaak als ik haar gerust wil stellen. 

En ook in ons dorp wordt regelmatig gezongen. In de adventstijd zingen we bij verschillende ouderen aan de deur kerstliederen. Ik herinner me nog goed de adventstijd van 2018. Mijn man en ik waren boven onze pasgeboren dochter aan het verzorgen en troosten, alles nog zo onwennig en nieuw. En toen hoorden we kerstliederen op straat, een groepje buren kwam zingend langs ons huis. Wat een gevoel van troost en verbondenheid gaf dat ons: we staan er niet alleen voor!

En vorig jaar kon ik zelf de deuren langs en meezingen. De gezichten van al die mensen, staand bij hun eigen voordeur, vol ontroering. Ik vergeet het niet meer.

Ook met verjaardagen zingen we elkaar toe. Op 18 april werd ik zelf door buren toegezongen, en door mijn familie via Skype. Wanneer je dit met aandacht doet, is het zoveel meer dan alleen een felicitatie.

Zing voor en met elkaar. 

Geen ‘Vieren en vasten’ met elkaar in Jorwert. Wel een tekst ter overweging en een soep-recept. Lekker ite!

Vieren en vasten op donderdag

We zijn aangeland bij de vijfde zaligspreking van Jezus:

 Gezegend: de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid ondervinden.
 Segene: de barmhertigen, want sy sille barmhertichheid ûnderfine. 

Deze dagen gaat er heel wat om in onze harten, van hartverwarmende verbondenheid met elkaar tot hartverscheurende beelden over ICs. En alles wat daar tussenin zit. Voor al die harten van ons sturen we je deze verzachtende woorden uit een gebed van Anneke Meiners:

 Dat groot mag zijn mijn hart, en warm, en toegenegen,
 als bron uit God gekregen, tot overvloed, tot zegen.
 Dat groot mag zijn mijn hart. 

Deze Turkse linzensoep, ooit op internet gevonden, is heel eenvoudig te maken. Het recept is voor vier personen.

Nodig:

1 kop linzen, 1 liter water, een scheut olijfolie, 1 blikje tomatenpuree, 1 fijngesneden teentje knoflook, 2 heel fijngesneden uien, 1 tl komijnpoeder, 1 tl gemalen chilipepertjes, 2 el gehakte verse munt, 2 bouillonblokjes, klein scheutje citroen, snufje suiker, peper en zout naar smaak

De uien met de knoflook zachtjes fruiten in wat olijfolie. Tomatenpuree toevoegen en zacht meebakken. Water, linzen, bouillonblokjes en kruiden (behalve de munt) toevoegen. Na een half uur, als de uien heel zacht zijn, op smaak maken met citroensap, een snufje suiker, peper en zout. De munt erdoor roeren. Lekker met Turks brood.

Wy hebben vandaag tot onze spijt besloten dat ook de kerk van Jorwert gesloten zal blijven tot 1 juni 2020. Dat gaat in per donderdag 26 maart 2020.

We waren al een netwerk-beweging, nu des te meer. We hopen met elkaar in verbinding te blijven! Wat wel doorgaat:

• De voorkant van onze website is een beetje aangepast.
• Elke maandag wordt een Moment van Aandacht (via Marian Nijland) geplaatst op website, Facebook en Instagram.
• Elke woensdag wordt een tekst + bezinningsvraag geplaatst.
• Tot Pasen wordt op donderdag een vasten-tekst met soeprecept geplaatst. Wie weet gaat dat na Pasen over op iets dat te maken heeft met Ferbining op Freed.
• Elke dag plaatst Hinne Wagenaar een dagboekbericht op www.hinnewagenaar.frl

Wy ha hjoed spitigernôch besletten dat de tsjerke net iepen bliuwt.

Hawar, wat der wol trochgiet:

• De foarside fan de webside ha wy hjoed in bytsje oanpast.
• Elke moandei komt der in Moment fan Aandacht (fia Marian Nijland, aandachtschenker) op webside, facebook en Instagram.
• Elke woansdei in tekst mei in besinningsfraach.
• Elke tongersdei in tekst + sop-resept (vasten recept). Miskien giet dat nei Peaske oer op Ferbining op Freed.
• Elke dei in deiboekberjocht fan Hinne Wagenaar (www.hinnewagenaar.frl)

In deze bijzondere tijden werd om 12 uur vanmiddag (25/3) over de hele wereld het Onze Vader gebeden, na een oproep van Paus Franciscus. Bekend en onbekend Nederland deed om 12 uur op eigen wijze mee. Hinne Wagenaar van Nijkleaster bidt in het Fries mee!

“Laten we onze nabijheid voelbaar maken aan de personen die eenzaam zijn en het moeilijk hebben. Nabijheid aan artsen, verplegers, vrijwilligers… Nabijheid aan allen.”

Het doet ons veel verdriet dat we na meer dan 7 jaar voorlopig geen kleaster-ochtenden kunnen houden. Maar we proberen wel elke week een tekst met een vraag aan te bieden op de woensdagochtend. Ter overweging thuis of tijdens een kuier. Voor vandaag, woensdag 25 maart, een spreuk die de amerikaanse monnik Thomas Merton (1915-1968) schreef rond 1960:

‘Onze geest is als een kraai die alles oppikt wat blinkt, zonder zich erom te bekommeren dat ons nest zeer oncomfortabel wordt met al dat metaal erin.’

We kunnen in ons huis soms zoveel spullen verzamelen dat onze bewegingsvrijheid beperkt wordt. Ook in ons ‘geestelijk huis’ verzamelen we veel moois (bv. woorden, beelden, gedichten, boeken). Welke daarvan is in deze tijd van crisis waardevol voor jou?

Over de hele wereld beginnen mensen
te vertragen en te reflecteren.
Over de hele wereld kijken mensen
op een nieuwe manier om naar hun buren.
Over de hele wereld worden mensen
ontvankelijk voor een nieuwe realiteit,
voor hoe groot we eigenlijk zijn
en hoe klein onze feitelijke controle,
voor wat er werkelijk toe doet.
Voor liefde.

(Uit Lock down door Richard Hendrick, OFM
13 maart 2020)

Op 20 maart is een nieuwsbrief verstuurd aan de mensen verbonden aan Westerwert. Maar ook mensen verbonden aan Nijkleaster vragen om deze informatie. Hierbij de onderdelen van de nieuwsbrief met eronder de linken om te lezen en te downloaden.

• Nieuwsbrief 20 maart 2020
• Dagboek van een dominee in Jorwert
• Corona nieuwsbrief Classis Fryslân
• Lock down – Vergrendeling

We kunnen niet samenkomen voor onze vastenmaaltijd, maar we geven hierbij wel een tekst ter overweging en een recept voor de soep. Voor deze vierde donderdag in de vastenperiode komen we aan bij de vierde zaligspreking:

Gezegend: zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden.

Segene: wa’t honger en toast hawwe nei gerjochtigheid, want sy sille sêde wurde.

Hinne Wagenaar schrijft in zijn boek Zalige Eenvoud (p. 94): ‘Ik geloof dat de zaligsprekingen ons geestelijke gezond kunnen houden. Om in het midden van alle onrecht in deze wereld, ver weg en dichtbij,  rechtop te kunnen blijven staan. Om niet in wanhoop onderuit te gaan door óf onverschillig te worden óf te radicaliseren tot woede.’

HARIRA SOEP

En omdat we op donderdag in de voorkerk gewend zijn om samen soep en brood te eten, delen we hier een recept voor een fijne ‘vastensoep’. Harira soep wordt door veel Moslims gegeten tijdens de Ramadan. Dit heb je nodig voor 1 persoon:

1 ui, 1 stengel bleekselderij, 100 gram kikkererwten (blik mag), blikje tomatenpure, peper en zout naar smaak, 1 teentje knoflook, 1 winterwortel, 100 gram linzen (kan ook zonder), ½ blik tomatenblokjes of 3 verse tomaten, ½ paprika, verse tuinkruiden zoals selderijblad of peterselie en eventueel ½ blokje feta.

Snijd de bleekselderij, ui, wortel en paprika in kleine stukje, fruit het 5 minuten met wat olijfolie in de pan.  Voeg de tomaten(blokjes) toe, de tomatenpuree, de kikkererwten en de linzen. En 100 ml water toe (of meer indien de soep dik is). Eventueel een bouillonblokje.

Breng op smaak met zout en peper. Garneer met de verkruimelde feta en de fijn geneden verse tuinkruiden. Eet er brood bij, eventueel met roomboter. 

Lekker ite!

Voor het eerst in meer dan 7 jaar is er op woensdagmorgen geen kleasterochtend met kleasterkuier. Daarom geven we jullie een tekst met een vraag om zelf mee te kuieren (De kerk van Jorwert is wel open voor individuele bezinning).

Breng mij naar bloeiende weiden
doe mij liggen aan vlietend water
dat mijn ziel op adem komt. (Oosterhuis, 150 psalmen vrij)

Ik mei lizze yn griene greiden
Hy bringt my by wetters dêr’t ik rêst fyn.
Hy lit my wer ta mysels komme. (Fryske Bibel)

Ieder van ons wordt op een andere manier geraakt door de Coronacrisis. Sommigen hebben extra drukte en verantwoordelijkheden, anderen zijn aan huis gekluisterd of kijken ineens aan tegen een lege agenda. Een vraag om mee te kuieren: ‘Hoe komt jouw ziel in deze onrustige tijd op adem?’

Gewijzigd programma Ferbining op Freed. Nog vier vrijdagen: twee keer ‘Lezen’ en twee keer ‘Mediteren’. Daarna volgt het programma in de 40-dagentijd op donderdagavond.

31 jan. (Lezen)
7 febr. (Meditatie)

14 febr. (Alleen Lezen, daarna concert Wiebe Kaspers)
21 febr. (Meditatie)

Op 31 januari lezen we enkele bladzijden uit het boek Zalige Eenvoud door Hinne Wagenaar. We lezen uit hoofdstuk 3 ‘Zacht van gemoed’. Over Etty Hillesum, Martin Luther King en over de mythe van reddend geweld.

19.30 –20.15 (meditatie, zingen of samen lezen)
20.30 –21.00 (avondgebed)
Na 21.00 (ontmoeting in het café)

Op zondagmiddag 26 januari 2020 hield Trees van Montfoort haar lezing Groene Theologie bij Nijkleaster. Auke Stremler, bioboer uit Jorwert, gaf een ko-referaat (‘ko’ betekent ‘koe’). Hierbij enkele foto’s om een impressie te geven. Nijkleaster bestuurlid Henk Kroes introduceerde Trees van Montfoort met een korte inleiding waarin hij zijn eigen motivatie wat betreft Groene Theologie uiteenzette. U kunt zijn tekst hier lezen:

Cursus ‘Leauwe yn Fryslân’ nu ook voor een breed publiek aangeboden

De afgelopen jaren heeft de Stifting Krúspunt, in samen werking met Nijkleaster te Jorwert, een cursus aangeboden voor pastores en voorgangers: Leauwe yn Fryslân. Die cursus loopt nu alweer voor het vierde jaar. Het thema is, wat het christelijk geloof voor Fryslân betekent en betekend heeft, en andersom. Wat is het eigene van geloof en theologie in de Friese situatie? Aan de ene kant heb je geloof, kerk en Bijbel. Aan de andere kant zijn daar taal, landschap en geschiedenis. Wat doen die met elkaar? Deze vraag wordt op verschillende manieren uitgewerkt in de cursus ‘Leauwe yn Fryslân’.

De cursus wordt nu ook aangeboden voor een breed publiek in de vorm van een samenwerking tussen de Stifting Krúspunt en de Stichting Academie van Franeker, die zich beijvert om het academisch verleden van de stad Franeker te doen herleven.
Zie: https://www.academiefraneker.nl/cursus/leauwe-yn-fryslan/
Daar vindt u het volledige overzicht van de cursus (in het Nederlands en in het Fries). De zes cursusavonden worden gehouden op een maandag, te beginnen op 20 januari 2020, de laatste op 30 maart. De lezingen worden gegeven door Tytsje Hibma, Alex Riemersma, Hinne Wagenaar en Liuwe Westra. De kosten voor alle zes lezingen samen bedragen € 150.

Opgave is mogelijk op het mailadres info@academiefraneker.nl.

Voor vragen of nadere informatie kunt u bellen met Tytsje Hibma (0517-341859) of Liuwe Westra (06-30837586).

01.01.2020 Kleasterochtend op woensdagmorgen (09.30-12.30)

03.01.2020 Ferbining op Freed (vrijdagavond)

We beginnen om 19.30 met mediteren.
19.30 – 20.15 Mediteren op Freed (€ 5)
20.30 – 21.00 Avondgebed
21.00: naar het café

MEDITEREN OP FREED Voor wie op zoek is naar meer
verstilling is er eens per twee weken een meditatiebijeenkomst
met eenvoudige lichaams- en ademhalingsoefeningen, begeleid door verschillende meditatiebegeleiders uit de kring van Nijkleaster.

05.01.2020 Viering met de gemeente Westerwert in Weidum (09.30) We vieren Nieuwjaar en Driekoningen op deze eerste zondag van het jaar. Waarom brachten de wijzen ‘Goud, Wierook en Mirre’ aan het kind? Wat breng jij?

Je kunt deze week meedoen aan de volgende Nijkleaster onderdelen die ons uitnodigen tot de innerlijke voorbereiding voor advent en kerst. Alle staan op diverse manieren in het teken van stilte, bezinning en verbinding:

Woensdag 11 december: kleasterochtend om 09.30 uur (ochtendgebed, koffie, kleaster-kuier, lunch)

Vrijdag 13 december: Ferbining op Freed om 19.30 uur (Zingen op Freed, avondgebed, ontmoeting in de herberg)

Zaterdag 14 december: Kleasterochtend op Zaterdag om 09.30 uur (ochtendgebed, koffie, kleaster-kuier, lunch)

Zondag 15 december: Kleasterviering op Zondag om 09.30 (voorganger: ds. Hinne Wagenaar. Muziek: Hindrik van der Meer)

Zaterdagavond 7 december werd kleasterpastor ds. Saskia Leene geïnterviewd door Elsbeth Gruteke in het programma Onderweg (NPO 5, 22.00 – 23.00 uur). In het programma Onderweg komt elke week een inspirerend mens aan het woord over zijn/haar leven en passie.

Je kunt het programma hier terugluisteren:

Op zondag 27 oktober 2019 werd het boek Zalige Eenvoud (geschreven door pionier Hinne Wagenaar) gepresenteerd in de kerk van Jorwert.

Het boek is te koop in de boekhandel of via de Nijkleaster website. Via het bestelformulier of via een bericht aan info@nijkleaster.nl

Zalige eenvoud gaat over de acht zaligsprekingen van Jezus. Dat zijn de beginwoorden van Jezus’ eerste preek, de Bergrede, waarin hij de essentie van zijn geloof en de basisprincipes voor een gelukkig, een ‘zalig’ leven formuleert. De essays in dit boek zijn geschreven door Hinne Wagenaar. Het zijn persoonlijke reflecties, geschreven tegen de achtergrond van zeven jaar pionieren met Nijkleaster, de nieuwe kloosterplek in Jorwert, waar gezocht wordt naar nieuwe wegen voor geloof en spiritualiteit.

De auteur ziet Nijkleaster als een onderdeel van een nieuw-monastieke beweging, waar Bonhoeffer al naar verlangde in 1935: ‘De tijd is gekomen om mensen bijeen te brengen tot een nieuw soort monnikendom, waarin een leven volgens de Bergrede centraal staat.’

Het boek kost € 25 euro, inclusief verzendkosten.

Het is nu in oktober bijna niet meer voor te stellen, maar op 28 augustus 2019 was het een snikhete woensdag. We zullen ons die dag herinneren omdat het de doopdag was van Imme. Haar ouders, Marian en Tjerk, hadden gevraagd om een doopritueel op de woensdagochtend bij Nijkleaster. Ik schreef in een eerder bericht ‘Marian is een regelmatige bezoeker van Nijkleaster. Haar man Tjerk is niet gelovig, maar samen willen ze wel graag een doopritueel voor hun kind.‘ Dat was niet een slimme formulering van mijn kant (ds. Hinne Wagenaar). Typisch in binnen-kerkelijke typering. Terwijl we juist zo goed weten dat de scheidslijn tussen wel en niet-kerkelijk, wel en niet-gelovig, wel en niet-spiritueel moeilijk te maken is en bovendien heel poreus is. Misschien had ik moeten schrijven dat de vader niet-kerkelijk was. Maar zelfs dan blijf je denken in oude kaders. Excuus!

De doop van Imme bewees dat een doop goed mogelijk is op een kleaster-ochtend, in de openlucht en temidden van een grote diversiteit aan deelnemers.

Marian en Tjerk hebben beide een belofte uitgesproken. Uit beider bijdrage citeren we hier een stukje:

Marian: Welkom wil ik je heten. Welkom bij ons (gebaar: bij Tjerk en mij), welkom bij ons (gebaar: kring om ons heen), en welkom bij God. Ik wil je begeleiden, Imme, om te worden wie je bent. Je mag je eigen weg gaan. Ik beloof je heel veel liefde. Ik beloof je verwondering. Over het leven, over het goddelijke, we gaan het samen ervaren. Je mag leven vanuit vertrouwen en dankbaarheid. Ik beloof je compassie en zelfcompassie. Dat je met mildheid naar jezelf mag kijken. Dat je je gedragen mag weten door moeder aarde en verbonden met God.

Tjerk: Blijf je zuiverste zelf. Geloof in wat waarachtig is. Blijf vrij in je denken over leven, liefde en de dood. Laat de inspiratie van de geest je helpen.Volg en vind je eigen bezieling. Daarbij wil ik je helpen. Zal ik je steunen. Je troost bieden. En een baken voor je zijn.

September 2019 is een heerlijk drukke maand geweest voor Nijkleaster. De gewone woensdag kleaster-ochtenden werden druk bezocht met soms meer dan 60 deelnemers. De túnpreek op zondag 15/9 in het dekor van het Iepenloftspul was een feest. Maar naast de gewone activiteiten waren er diverse groepen op bezoek. Een groep van Kerk in Actie-diakenen ter voorbereiding op een reis naar Ruanda; een grote groep pelgrims (40 pp.) uit Oegstgeest; een Duitse groep; groepen uit Rouveen, Goutum, Gorredijk en Apeldoorn. En tenslotte op 27 september een groep blinde en slechtziende mensen (uit heel Nederland). Tussendoor wordt er hard gewerkt een het boek ‘Zalige eenvoud‘ dat uit zal komen op de 7e jaardag (27 oktober) en werden opnamen gemaakt voor het programma De Verwondering met pionier Hinne Wagenaar (uitzending ook op 27 oktober). Tenslotte werden op 2 oktober opnamen gemaakt voor het KRO-NCRV programma Met Hart en Ziel.

Stuk voor stuk waren het mooie bijeenkomsten met bijzondere ontmoetingen. Hieronder vindt u een korte impressie over de groep Duitse bezoekers op 25 september. Vervolgens enkele foto’s.

Duitse groep uit Kirchenkreis Wittenberg

Op 25 september kreeg Nijkleaster bezoek van een groep mensen uit Duitsland. Vanuit Kirchenkreis Wittenberg (de Lutherstadt !) kwamen predikanten, kerkelijk werkers en andere actieve kerkmensen kennismaken met historische en nieuwe kerkplekken in Friesland. Bij Nijkleaster mengden ze zich onder de andere gasten van onze kleastermoarn. Dat leverde over de taalgrens heen mooie ontmoetingen op. Zij zijn geïnformeerd én geïnspireerd door Nijkleaster teruggekeerd in die Heimat.

Barbara de Zoete, nauw betrokken bij Nijkleaster, loopt het Jabikspaad. En dat is een wonder, vertelt ze in haar verhaal. Over bijzondere ontmoetingen, tegenslagen, doorzetten en klein geluk.

door Barbara de Zoete

In een onbewaakt ogenblik klapt de stormparaplu van de Aldi om en twee baleinen knappen tegelijk. Ik ben al zo doorweekt dat ik het nalaat om mijn poncho dan maar aan te trekken. Ik controleer wel de regenhoes van mijn rugzak want ik wil vannacht absoluut droog slapen. Die hoes is in orde.

Zojuist werd ik bij een brug de overgang geweigerd. Hoewel de brug er lag in vrijwel ongeschonden staat, liet de man die er werkte me er niet langs. De leuningen zijn eraf. Er zijn scherpe dingen. Machines rijden af en aan, gaf hij aan. Om moest ik. Een omleiding voor alle verkeer van zo’n elf kilometer. Wanhopig zocht ik op de kaart naar mogelijkheden om die afstand belangrijk in te korten. De zeventien kilo op mijn rug deden zich gelden. Elf kilometer om, in de aanhoudende zware miezer… Daar zag ik echt geen brood in.

Ik ben gaan lopen zonder te weten of ik het dorpje Ried weer terug zou zien. Ongemerkt begon ik mijn ademhalingen te tellen. Een diep ingesleten Zengewoonte die mij kalmeerde. De eerste dag en alles liep volstrekt anders dan verwacht.

Ik vergat de stempelposten. Ik vloekte af en toe tegen het weer. Vooral toen een windvlaag mij op m’n knieën dwong in de vette klei. Ik ervoer ongemak in mijn doorweekte schoenen. Ik nam me voor in Franeker te geraken en daar nog één stempel te vinden. Dat moest toch lukken? Misschien een hotel om warm te worden en mijn kleren te kunnen drogen. Het was door de week. Midden september. Er zou toch wel ergens een hotelkamer vrij zijn? Met een douche? Een douche, aah! Mooi verlangen.

De Tourist-info is dicht tegen de tijd dat ik die heb gevonden. Het eerste hotel dat ik vond, had geen kamers meer vrij. Het tweede gebeld en ook daar nul op het rekest. U bent net te laat, mevrouw, klonk het vriendelijk. Ik dook onder de hoes van mijn rugzak en zoek op de telefoon naar stempelposten en dan maar een camping.

De stempelposten verloren opnieuw mijn aandacht. De camping, die was belangrijk. Net ten zuiden van het spoor vond ik er één met Plaats zat!, volgens de vrouw die de telefoon beantwoordde. Op mijn vraag of er ook een trekkershut is, omdat ik dolgraag droog zou willen liggen, bleef het even stil aan de lijn. U kunt bij ons in de schuur slapen. Lijkt u dat wat?, vroeg ze me. Ik zei ja.

De inventieve mensen van de camping maakten tussen de reusachtige landbouwmachines een ruimte vrij. Een dekzeil en paardendeken tegen de droge modder en mest die op de betonnen vloer lagen als een egale, stoffige laag, prachtig taupe van kleur. Eerder was ik tijdens de worsteling tegen de wind in al geslipt in de klei die in de lopende bietencampagne van Friese suikerbieten was gedropen. Één knie, schoen en mijn muts waren grijzig en roken naar zeebodem. Dat de klei en mest nu opnieuw mijn kleren en rugzak bereikten, maakten me opeens helemaal niet uit. Ik hing mijn natte goed te drogen. Ik pompte mijn bed op, maakte het op, douchte en ik trok me terug tussen meters hoge wielen en machines met hele scherpe gereedschappen er aan. Klei, mest. En diesel. Dikke, ronde dieselgeur. Ik viel onmiddellijk in slaap.

Af en toe kwam een andere campinggast de schuur binnen. In de verste hoek ervan was een natte cel gebouwd. De douche en WC’s werden gebruikt uiteraard. De fietsenstalling was ook binnen. En tot mijn verwondering werden de fietsen ook gebruikt. Ik werd er steeds kort wakker van, en glimlachte dan om mijn staat van zijn op dat moment.

Regen raasde over het grote dak en wekte me. In mijn ooghoek bewoog iets. Een muis die op mijn worst en noten afkwam? Ik klikte het licht van mijn hoofdlamp aan en richtte. Ach, een baby-padje! Twee centimeter groot. Bevroren in de lichtbundel die ik op hem liet schijnen. Ik babbelde wat tegen hem aan alsof hij mijn hond was. Het duurde lang voordat hij weer bewoog. Ik was inmiddels klaar wakker.

Ik rommelde wat in mijn rugzak voor wat lekkers. Chocolade, cruësli. Even een paar happen, want ik had niet gegeten in de avond. In het licht van mijn lamp vlamde het goud op de rug van mijn zakbijbeltje op. Jij blijft de volgende keer thuis, mopperde ik op die extra grammen papier. Sorry God, maar Je loopt toch wel met me mee, besloot ik.

Laat werd ik wakker. Acht uur toch zeker. Maar ik had geen haast. Easterlittens, wat ik nog moest leren uitspreken, was m’n doel. Net geen veertien kilometer van hier. Het weer van de dag was bijzonder vriendelijk. Alle neerslag en grauwheid en harde wind leken nooit gebeurd. De zon droogde het laatste vocht van gisteren uit mijn jas en schoenen. Terwijl ik daar op zat te wachten, vroeg ik me af hoe ik deze reis aan koffie ging komen. Je ontdekt heel gauw wat je belangrijk vindt op zo’n tocht. Lust u koffie?, vroeg de vrouw van de camping mij. Oeh, heel graag!, reageerde ik. Tevreden dronk ik haar koffie op voor ik weer op pad ging.

Een man passeert mij op de fiets. En spreekt mij aan. Je ziet er uit of je koffie lust, zegt hij. Als je bij de bewegwijzering rechts gaat in plaats van links en dan naar nummer elf loopt, heb ik koffie voor je! Als ik nummer elf betreed, zitten man en vrouw aan tafel in de keuken. Ik doe mijn rugzak af en schoenen uit en loop door. Dampende koffie met taart! Wauw, hoe dan? Ik zeg de mensen dat ze gewoon Fries kunnen blijven praten en dat vinden ze leuk. Ze testen me met een paar dingen die ik niet weet natuurlijk. Boeven.

Even later vertel ik in antwoord op hun vragen. Ik vier dat ik ongeveer een jaar geleden weer een beetje kon lopen na een lelijke beenbreuk, zeg ik. Mooi, zegt de vrouw, Ik vier dat ik een jaar geleden mijn laatste chemo had tegen borstkanker. Ik ben met stomheid geslagen. De pijnlijke teen die mij begint lastig te vallen, is alle aandacht kwijt. De vrouw vertelt van moeheid en gelatenheid. Boosheid en angst. En opluchting en de diepe liefde voor het leven zoals zij dat nu kent.

Ik ga verder. Ik moet verder. Even verderop kan ik een stempel halen voor in mijn pelgrimspas. Ik hoor de wulkschelp die aan mijn rugzak hangt in het ritme van mijn stappen tegen een holte in mijn pack tikken. Dat geluid stelt me gerust. Alles is goed.

Regelmatig spreken mensen mij aan. Een oudere dame met een hondje. O, ze mag je!, constateert ze. En we praten wat. Een vrouw die in de tuin werkt met een door huidkanker weggevroten gezicht. Ik kan aan haar ogen zien dat zij vanbinnenuit kijkend dat niet ervaart in het leven van alle dag en hou prompt van haar. Een man die loopt met de teckel van zijn dochter. Wat is hij trots op die dochter! Twee jongens op de fiets ‘Je hebt een tent op je rug!’ en ik zwaai en grijns.

De stempelpost ligt net buiten de route. De mensen die hem bemannen zijn Friezen. Van die echte. Praat maar Fries!, nodig ik ze uit. De man, boer, tegen de tachtig, vertelt over zijn bedrijf en hoe dat ontwikkelde. Vroeger melkvee. Nu droogvee. En minder vee. En land. Hij heeft land verpacht aan anderen. En ook wel verkocht, zegt hij met lage ogen. Zijn vrouw dementeert. Zij herhaalt haar verhaal over haar oudste zoon nu voor de vierde keer. De man drukt haar schouder liefdevol en schenkt nog wat koffie in. Er komen grote koeken bij. Heerlijke, harde koeken met chocolade er in. Ik moet me echt loswrikken uit de prachtige keuken waar ik zo welkom in werd ontvangen en loop langs de houten klompen weer naar buiten.

De camping in Littens is inmiddels op de hoogte dat ik kom. Ik merk dat ik moeilijk loop en een beetje misselijk ben. Eerst wil ik een stempel halen en dan naar de camping, maar het restaurant dat de stempelpost is, blijkt dicht. Weet je, dan ga ik hier toch vanavond eten? En een stempel halen.

Op de camping blijkt dat ik mijn hangmat en uitrusting tussen de houten speeltoestellen mag hangen. Nadat er nog even gras is gemaaid. De man van de camping loopt met z’n hand in het verband en maait niet zelf. Gisteren heeft hij met die maaimachine zijn vingers er bijna afgesneden, vertelt hij mij later. Eenmaal beschikbaar is mijn plekje voor de nacht zo ingericht. Voor mij had een kanoër dat ook zo aangepakt op die plek. Prima oplossing. Als alles hangt loop ik naar het pavelioen voor thee met wat lekkers.

Auw, m’n voet.

Het restaurant is een feestje! De stempel heb ik in elk geval te pakken en een fantastische maaltijd ook. Met een voldaan gevoel ga ik naar huis. Strompelend, dat wel. Wat is er toch met die voet?

De volgende ochtend word ik niet voor negen uur wakker. Het eerste dat ik doe is mijn voet controleren. Wat eerder een blaar was, ontstaan in de drijfnatte wandeling van woensdag, de eerste dag, is nu een gat. Een krater met vocht, bloed, rood vlees. Oehoeh… Dit ziet er beroerd uit. Wanneer ik mijn voet in mijn schoen doe, trekt er een golf van misselijkheid door mij heen. Onloopbaar dit. Ik slik en halstarrig probeer ik nogmaals. Maar tijdens het wegruimen van mijn spullen wordt me duidelijk dat ik in elk geval vandaag niet loop. Zo’n blaartje! Het kleinste ongemak dat een mens kan oplopen op een muggenbult na. Het zal toch niet…

Sietske Visser komt me redden. Ze haalt me naar Jorwert en brengt me naar een huisarts. En overtuigt me dat het verstandiger is in bed te slapen dan in een koude kerk, waar ik van gedroomd had! Ik voel de tranen branden, maar besef dat dit niet anders kan. Tegen de arts had ik opgemerkt, toen het felle onderzoekslicht op mijn voet scheen “Wow, ik doe al heel wat jaren aan meditatie, maar ik heb nog nooit zo ver bij mijzelf naar binnen kunnen kijken als nu!”

Ik logeer bij Hinne en Sietske en de andere ochtend weet ik dat dat het beste was wat ik kon doen op dat moment. Het eerste zaterdagochtendgebed van Nijkleaster sluit ik bij aan en ik voel me intens gelukkig.

Om een misverstand word ik wat later opgehaald door een goede vriendin dan ik had verwacht en ik zit op de trappen van de Redbadtsjerke in de zon. Te wachten. Mijn rugzak op de grond. Mijn pelgrimsstaf er tegen aan. Het is open-monumentenweekend. Talloze mensen passeren mij op de trap. En veel ervan spreken me aan. Over pelgrimages, over de wens dat ooit nog eens te doen, over het prachtige zonlicht op het kleine kerkje in Jorwert. Vol ongeloof zie ik ook nog oudbekenden uit Gouda uit een auto komen. We praten bij.

De volgende ochtend word ik thuis wakker, met mijn hond onder het dekbed nog slapend. Ik raak ontroerd door de eenvoud van het geluk. Ik weet me gezegend door de talloze kleine dingen en mensen die ik voorbij ging en hoe we elkaar raakten. Er rollen wat tranen op mijn hoofdkussen.

Ik sta op en koop andere wandelschoenen. April, here I come!

Onze kleasterochtenden op woensdag volgen altijd een vast patroon. Op woensdag 28 augustus zullen we dat patroon koesteren, maar toch zal deze ochtend anders zijn dan alle andere.

Marian Nijland en Tjerk Voigt hebben gevraagd of hun dochter Imme gedoopt kan worden tijdens een kleaster-ochtend op woensdag. Marian is een regelmatige bezoeker van Nijkleaster. Haar man Tjerk is niet gelovig, maar samen willen ze wel graag een doopritueel voor hun kind. Op woensdag 28 augustus zal de ochtend in het teken staan van ‘dopen’. De viering en de kennismaking zijn als gewoon in de kerk. Ook de kuier zal plaatsvinden in ‘stilte, bezinning en verbinding’. Tijdens de bezinning zal Imme worden gedoopt en zullen haar ouders vertellen over hun drijfveren. Als het weer het toelaat zal Imme dus gedoopt worden in de buitenlucht met water uit de Jordaan van Jorwert: de Jaanfeart.

Tjerk en Marian schrijven: ‘Voor ons is het heel bijzonder dat Imme bij ons geboren is. Samen een kindje krijgen. Een geschenk. Dit willen we vieren met een mooi ritueel: Welkom bij ons. Samen met de mensen die ons omringen. Samen dragen we Imme. We willen haar welkom heten, haar naam en bestaan bevestigen. Haar laten voelen dat ze geliefd is en gedragen wordt.’ 

Op zaterdag 6 juli 2019 stond dit artikel over Anke ten Brinke in het Friesch Dagblad: ‘Overvallen door een zinnetje’. Over Nijkleaster zegt ze o.a.: ‘Ik ervoer bescherming, ruimte, geborgenheid’.

Op zaterdag 8 juni 2019 stond dit artikel met deze foto erbij in het dagblad TROUW als onderdeel van de serie ‘Ik heb een Droom’. Nijkleaster-Pionier ds. Hinne Wagenaar staat hier gefotografeerd met op de achtergrond de boerderij ‘Westerhûs’ waar de droom werkelijkheid gaat worden (in de weilanden tussen Hilaard, Jellum- Bears en Jorwert in). Onder de foto staat de link voor het openen van het artikel in Pdf.

Met veel dank aan Nynke Sietsma (tekst) en Jörgen Caris (foto)

Tussen Pasen en Midzomer: elke vrijdagavond aan het einde van de week en het begin van het weekend. Inzingen om 19.40. Viering van 20.00 – 20.20 uur. Van harte welkom in de kerk van Jorwert.

Tijdens de Paaswake (om 06.00 uur in Jorwert) werd Barbara Jikai de Zoete gedoopt. Lees hier de elfde bijdrage van Barbara in de serie ‘Niet Alleen’. Vervolgens de preek van ds. Hinne Wagenaar (Helemaal van streek) en de inleidende woorden bij de doop van ds. Reinier Nummerdor. Tenslotte het portret dat in het Friesch Dagblad stond.

Nijkleaster komt met een nieuwe activiteit: ferbining op freed. Elke vrijdagavond tussen Pasen en Midzomer sluiten we bij Nijkleaster de week af met een viering, waarin we samen zingen en stil zijn. Een moment van stilte, bezinning en verbinding aan het einde van de week en het begin van het weekend.

Nijkleaster is in 2012 begonnen als pioniersplek van de Protestantse Kerk. Vanaf het begin is er iedere woensdagmorgen een kleaster-ochtend, met viering, wandeling en lunch. Vaste onderdelen zijn ook de kleaster-zaterdagen en het Nijkleaster Pinkster Paad. Daarnaast zijn er veel zogenoemde programma’s op maat.

In de loop der jaren ontstond de behoefte om ook op vrijdagavond een activiteit te organiseren. Dat is Ferbining op Freed geworden. Samen zingen is een belangrijk onderdeel van de viering, die om 20.00 uur begint en een half uur duurt. Wie dat wil, kan een half uurtje eerder komen om te oefenen met (meerstemming) zingen.

Na de viering is iedereen van harte uitgenodigd om mee te gaan naar het café, om elkaar te ontmoeten.

Ferbining op Freed is voorlopig elke vrijdagavond tussen 26 april en 14 juni. Daarna zal Nijkleaster deze nieuwe activiteit evalueren en bekijken of de activiteit een vast karakter krijgt.

Overgave

We zitten aan een hoek van de grote kloostertafel in de voorkerk. Hinne kijkt wat strak. “Luister,” spreekt hij me toe, “als je dit zo blijft doen, vind je straks een boze Hinne tegenover je.” Ik kijk hem onderzoekend aan. “En geloof me, dat wil jij niet.” Oei. Ik slik.

Toen ik eind november mijn persoonlijke credo met Reinier deelde, was mijn vaste overtuiging dat ik nu eindelijk aan alle voorwaarden voldeed om gedoopt te kunnen worden. Ik wilde het zó graag, gedoopt zijn. In mijn hoofd had ik diverse scenario’s uitgewerkt om zover te komen. In vrijwel elk scenario speelde Hinne een cruciale rol, omdat ik dolgraag bij Nijkleaster gedoopt wilde worden. De Redbadtsjerke in Jorwert is het brandpunt van mijn recente religieuze ontwikkelingen. Ik kon me haast niet indenken dat mijn belijdenis en doop niet daar gaan gebeuren.

Daarbij had ik haast. Ongelofelijk veel haast. Ik was al sinds juni onrustig en gedreven en ik ontwikkelde me in hoog tempo. Ik schreef veel. Ik bestudeerde een ruime meter aan boeken, in no time. Ik sprak met diverse predikanten over allerlei onderwerpen. Ik stortte me er helemaal in. Voluit. Dat is wel een beetje hoe ik ben. Aan. Uit. Alles of niets. 100% Of 0. “Niet half” is mijn bijnaam wel geweest.

Hier speelde ook iets anders. Ik ervoer dat deze wending in mijn religieuze weg van groot belang was. Ik wilde die ommekeer bezegeld hebben. En ik was doodsbang dat ik het voor het tot dopen zou komen, op de één of andere manier volkomen zou verknoeien bij de mensen die mij inmiddels één voor één heel dierbaar werden, en daarbij ook mijn doop op het spel zou zetten. Want ook daar heb ik een handje van. Mensen die nieuw in mijn leven komen, eerst naar me toe te halen om ze dan tegen me in het harnas te jagen door onbezonnen acties mijnerzijds.

En dat dreigde nu precies te gebeuren. Ik wist niet beter dan dat ik alles zelf ging regelen. Mijn volwassen leven heb ik uitsluitend op mijzelf vertrouwd. Als ik iets wilde, was het aan mij om er voor te zorgen. In mijn enthousiasme regelde ik een avond waarop de verschillende predikanten die bij mijn belijdenis en doop betrokken zijn, bij elkaar kwamen. Bij mij thuis. Ik realiseerde me dat Hinne waarschijnlijk te druk zou zijn en schreef hem een berichtje waarin ik aangaf dat hij, als hij iets wilde delen of bijdragen, dat per email kon aandragen.

Fout…

Hinne moet hebben gedacht “Tot hier en niet verder.” En zittend aan die tafel in de voorkerk maakte hij me helder dat het zo niet werkte. Niet voor hem en überhaupt niet. “Het is een doop in een dienst waarin ik voorga. Te zijner tijd zal ik iedereen die er bij betrokken is, uitnodigen om hun bijdrage te doen. En als we er samen over praten, is dat hier in Jorwert.”

Het was al heel wat dat ik me er bij had neergelegd dat ik ‘pas’ met Pasen gedoopt ging worden. Wat mij betreft had het ook meteen gekund en in mijn overtuiging ook wel gemoeten, nadat ik in november mijn persoonlijke credo had geschreven. Nu moest ik ook nog eens de regie uit handen geven. Mijn logica dicteerde dat het klopte, dat de regie bij Hinne lag en zeker niet bij mij. Maar mijn gevoel kwam heftig in opstand. Als ik niet zelf zorgde voor de juiste invulling, hoe zou het dan ooit goed komen?

Maanden verder zijn we inmiddels. Ik twijfelde menig moment en ik heb inmiddels minstens één behoorlijk diepe geloofscrisis meegemaakt. Talloze malen heb ik Reinier in onze gesprekken horen zeggen over God en Gods genade, “Je kunt er niet uitvallen”, en daar hield ik me aan vast. Soms deed ik stomme dingen of zei ik dingen te hard of te scherp of op een moment dat niet het mijne was. Maar de mensen blijven me omarmen. Christenen zijn wat dat betreft een koppig volkje. Wil jij er bij horen, dan hoor je er bij.

Inmiddels ben ik heel blij dat ik de regie geheel tegen mijn natuur in, uit handen heb gegeven en heb gewacht tot Pasen. Hoe opstandig ik daar initieel ook onder was. Mijn geloof is in die paar maanden verder gegroeid van een persoonlijk lijntje tussen God en mij, naar een vol besef van God als iets alomvattends waarbinnen wij ons bevinden. Wij allemaal, samen. En, “Je kúnt er niet uitvallen.”

Mijn doop zou eind 2018, begin 2019 eigenlijk alleen voor mijzelf zijn geweest. De betrokkenen zouden braaf hun rol hebben gespeeld in een theaterstuk ten dienste van mij. Nu is mijn belijdenis en doop een aangelegenheid voor iedereen die zich er bij betrokken voelt.

Al schrijvend realiseer ik me: de belijdenis en doop zijn niet van mij. Zoals ik vanaf het begin heb geweten dat ik niets bijzonders deed om tot geloof te komen en dat verder te ontwikkelen, zoals ik me daarin uiteindelijk, na een periode van tegenstribbelen, heb laten leiden en sturen en ik inmiddels eenvoudig de bewegingen die mij helemaal vreemd waren, volg, zo gaat het nu ook met mijn doop: ik heb me overgegeven aan wat zich aandient en ik volg en ben in vol vertrouwen dat het prachtig wordt voor iedereen.

Barbara Jikai de Zoete

————————————–

Barbara de Zoete heeft in Jorwert in juni 2018 kennis gemaakt met het christendom zoals dat bij Nijkleaster beoefend wordt. Bij toeval. Haar religieuze oorsprong is het boeddhisme. Het christendom raakte haar diep en inmiddels bereidt ze zich voor op haar doop. In deze serie, waar dit stukje er één van is, neemt ze u mee in het proces dat ze doormaakt. Ze schrijft deze serie op uitnodiging van Nijkleaster. Zo leeft Barbara naar haar doop toe en kunnen mensen uit de kringen van Nijkleaster en de gemeente Westerwert-Mantgum met haar meeleven. De doop zal op de vroege Paasmorgen, op 21 april om 06.00 uur plaatsvinden.  (ds. Hinne Wagenaar)

Stil

De lente breekt niets te vroeg aan. Overvloedig zonlicht gutst blauwzwarte, scherpe schaduwen door de ruigtes van het Drents-Friese Wold. De hond, Baruj, fladdert achter baltsende citroenvlinders aan en is door het dichte groen van de jonge fijnsparren al gauw niet meer te zien. Het droge bospad knispert onder mijn schoenen. Ik koester elk smalste straaltje zonlicht dat mijn huid bereikt. Bij een holle stobbe aangekomen trekt Baruj een sprintje. Hij heeft dorst. Normaal gesproken staat er water in de stobbe, maar nu even niet. Teleurgesteld krabt Baruj in de holle ruimte en piept van ongenoegen. Ik roep hem bij me en raap een tak op om te spelen.

Het eenvoudige plezier van boslucht, zonlicht en een speelse en energieke jonge hond, tilt mijn humeur naar een hoger plan. Een milde oostenwind tocht geruisloos tussen de boomstammen door en raakt me voorzichtig. Ik ontspan en drijf mee met de wolk die boven de kale duinen opstaat.

Vanmorgen verscheen ik op televisie. Ruim twee weken geleden was ik in de buurt van Hilversum voor de opnames van een aflevering van De Verwondering met Annemiek Schrijver. Die woensdag vond ik dat heel spannend. Toen de uitzending eenmaal naderde, dacht ik “Mens, mens, wat heb je gedaan!” Pas de tweede maal dat ik keek naar de uitzending, kwam die bij me binnen. Het team van De Verwondering heeft er een heel mooi verhaal van gemaakt. Ze konden maar ongeveer de helft van het opgenomen materiaal gebruiken, maar daar merk je niets van. In het verhaal zit een mooie continuïteit en opbouw. Dat hebben ze goed gedaan.

Van mijn voornemen om van Facebook weg te blijven, komt vandaag weinig terecht. Via de telefoon, facebook dus, WhatsApp en email komen er vele reacties. Allemaal lief en warm. Vanmorgen in de kerk kreeg ik ook fijne reacties. Mensen waren van te voren uiteraard nieuwsgierig. Mensen leven met me mee, ook dat. En de uitzending zelf raakte ze. Hartverwarmend. Daar word ik stil van.

Ik heb mijn telefoon op vliegtuigstand staan hier in dit verkwikkende bos. Al wandelend rust ik nu en ik merk dat mijn geest God zoekt. Mijn stappen worden trager, mijn ademhaling dieper, mijn gedachten niet langer van belang. Ik bevind me ergens op de grens van meditatie en gebed, in beweging en in rust tegelijk. Een overweldigend gevoel van geruststelling stroomt over mij uit. Warm als die zonnestralen op mijn gezicht. Vertrouwd als mijn eigen hartslag. Ik glimlach. Breeduit. De tanden bloot. En sta even stil.

Barbara Jikai de Zoete

————————————–

Barbara de Zoete heeft in Jorwert in juni 2018 kennis gemaakt met het christendom zoals dat bij Nijkleaster beoefend wordt. Bij toeval. Haar religieuze oorsprong is het boeddhisme. Het christendom raakte haar diep en inmiddels bereidt ze zich voor op haar doop. In deze serie, waar dit stukje er één van is, neemt ze u mee in het proces dat ze doormaakt. Ze schrijft deze serie op uitnodiging van Nijkleaster. Zo leeft Barbara naar haar doop toe en kunnen mensen uit de kringen van Nijkleaster en de gemeente Westerwert-Mantgum met haar meeleven. De doop zal naar verwachting op de vroege Paasmorgen, op 21 april om 06.00 uur plaatsvinden.

(ds. Hinne Wagenaar)

‘Perfect offering’

Allerlei emoties lopen door elkaar. Woede dreigt daarbij de overhand te krijgen. Rationeel klopt er niets van een geloof in God. Wat zou ik me toch druk maken daarmee? Waarom zou ik mijn leventje zoals het was, achter me willen laten? Het was makkelijk en lekker en van mij. Nu is alles veel complexer geworden. Staat op z’n kop en waartoe?

Van Janos kreeg ik de huiswerkopdracht om een spirituele biografie te schrijven. Een levensloop met daarbij m’n religieuze ontwikkeling als thema. Ik bestudeer de opdracht en de uitgewerkte voorbeelden en ga er mee aan de slag. In een smalle kolom schrijf ik de gevolgde opleidingen – beginnend bij de crèche – en mijn werk. In een kolom daar naast waar ik woonde. Bijna twintig maal verhuisd, zie ik in de gauwigheid. En dan schrijf ik ‘Geboren: 16 maart 1966’. En ik begin.

Binnen de eerste tien regels zie ik een ellendig bestaan opduiken. Vol geweld en instabiliteit. In mijn achterhoofd realiseer ik me dat ik bovendien toen ook al, uiteraard, autistisch was. Al was dat ongezien of onbenoemd. De wereld was voor mij sowieso een stukje complexer dan voor de meeste anderen. En dan die gewelddadige chaos om mij heen… “Meisje, meisje, hoe heb je dat overleefd”, denk ik bij mijzelf.

En er staat een enorme boosheid in me op. “Waar was God toen ik een kleuter was? Toen ik een depressieve tiener was? Toen ik een burn-out had? Waarom komt hij tevoorschijn tegen de tijd dat ik alles zelf op de rails heb gezet? Wat heb ik aan zo’n God?” Ik kokhals van stress en zoek in mijn onmachtige woede een manier om me te uiten.

Janos is mijn slachtoffer. Via WhatsApp vuur ik vragen op hem af. Ik probeer om mijn boosheid te bedekken. De vragen zijn echt en levend en brandend en razen door me heen. En Janos, op zijn vrije dag nota bene, antwoordt. Keer op keer gaat hij serieus in op mijn bozige en verongelijkte vragen. Geduldig. Ik huil. Ik loop inmiddels met de hond in het enorme bos. Ruim, winderig, modderig. De hond gaat zijn gangetje. Rent achter een merel aan. Achter een paar vlinders. Grijpt een tak en zwiept daarmee tegen mijn benen. Ik kan de vogels nog niet horen en loop verder, contactloos. Ik realiseer me dat ik daarmee alweer een voornemen voor mijn vasten verbreek. “Ik kan me niet eens houden aan m’n voornemens voor deze veertigdagentijd”, gromt het in mij. Nu begint de woede zich op mijzelf te richten. “Wat ben ik dan voor christen?” De conclusie is gauw getrokken: ‘ik wil dit niet. Het moet stoppen. Ik wil terug naar hoe het was.’

Maar dat is niet waar, natuurlijk. Woensdag heb ik het gesprek over de doopdienst bij Nijkleaster. Zondag wordt de Verwondering uitgezonden, met mij als gast. De doop zelf nadert. Janos heeft tot mijn grote verdriet een beroep aangenomen naar Goes en zal ergens in mei waarschijnlijk verdwijnen. Ik sta bol van de stress en mijn reactie daarop is woede. Zo heb ik decennia lang gereageerd. Boos worden is mijn overdrukventiel. Boos op Janos, omdat hij weggaat. Boos op God, omdat die zich zo lang niet liet kennen. Boos op mijzelf, omdat ik zwak faal waar ik dacht te kunnen slagen, nou eindelijk eens te kunnen slagen. De veertigdagentijd doet ondertussen wel degelijk zijn ding. Elke dag weer neem ik ruim de tijd om te lezen in de Bijbel, om me te bezinnen, om te bidden, om te schrijven. En al de stilte die zich ontwikkelde, kraakt in z’n voegen en breekt en scheurt, nu ik voor de deur van de doop kom te staan.

“Ring the bells that still can ring
 Forget your perfect offering
 There is a crack in everything
 That's how the light gets in” -  Leonard Cohen  

Plichtsgetrouw pak ik, eenmaal thuis, mijn vel papier weer op. “Spirituele Biografie” schrijf ik met sierlijke letters in de kantlijn. Dwars door mijn tranen heen schrijf ik verder. Nee, het was niet mooi hoe het begon. Maar welk een triomfantelijke wending kreeg mijn leven negen maanden geleden. Ik moet stoppen met dit over mij te laten gaan. Het gaat niet over mij. Zelfs niet om mij. ‘Forget your perfect offering’. Laat het licht maar binnen.

Barbara Jikai de Zoete

————————————–

Barbara de Zoete heeft in Jorwert in juni 2018 kennis gemaakt met het christendom zoals dat bij Nijkleaster beoefend wordt. Bij toeval. Haar religieuze oorsprong is het boeddhisme. Het christendom raakte haar diep en inmiddels bereidt ze zich voor op haar doop. In deze serie, waar dit stukje er één van is, neemt ze u mee in het proces dat ze doormaakt. Ze schrijft deze serie op uitnodiging van Nijkleaster. Zo leeft Barbara naar haar doop toe en kunnen mensen uit de kringen van Nijkleaster en de gemeente Westerwert-Mantgum met haar meeleven. De doop zal naar verwachting op de vroege Paasmorgen, op 21 april om 06.00 uur plaatsvinden.

(ds. Hinne Wagenaar)

SPIJT

Janos staat naast me op het bospad. Voorzichtig raakt hij mijn arm aan. “Gaat het? Ach, je rilt er van!” Ik sta van hem afgewend op enige afstand. Inderdaad, te trillen in mijn schoenen. Aangedaan. Beschaamd. Vooral dat laatste. Zojuist heb ik hem tijdens onze wandeling verteld over één van mijn naarste daden. Hoe de herinnering daaraan me op dit moment plaagt. Hoe het perspectief over mijzelf zich totaal heeft omgekeerd. Van “What’s in it for me?” en “Wat heeft de wereld mij wel niet aangedaan” naar “Hoe ben ik van betekenis in deze wereld”. En ook een pijnlijk verstikkend “en wat heb ik de wereld wel niet aangedaan?”

En wat héb ik de wereld aangedaan! Ik weet zeker dat veel van mijn denken, spreken en doen noch mijn medemensen, noch God veel plezier heeft opgeleverd. Integendeel. En dat besef doet zo’n pijn. Het is een ruw proces waarin ik terecht ben gekomen. Wat ik Janos vertelde, is nog niet een fractie van al mijn wandaden. De geest is uit de fles. Ik moet met mijn levendige herinneringen iets doen, want ik stik er in.

Met Reinier spreek ik later af voor een begeleidingsgesprek. Hij weet hoe ik er voor sta, maar weet niet goed hoe hij mij kan helpen. Ik ervaar mijn schaamte en schuldbesef als belemmerend in mijn ontwikkeling, kerkbezoek of gang naar Nijkleaster. Zeker als het Heilig Avondmaal aan de orde is. Ik schrok me rot toen dat gepland bleek en ik dat niet wist tot ik al in de kerkbanken zat. Ik wist me geen raad. Ik kon geen kant op; het liefst was ik de kerk uitgevlucht. Ik heb gepast. Dit is iets waar ik zelf doorheen zal moeten gaan. Dat beseffen Reinier en ik beiden. Hij kan alleen faciliteren en steunen. Hij is bovendien pastor, geen psycholoog.

We spreken af elkaar bij Nijkleaster te ontmoeten waar Reinier ’s ochtends in het gebed voorgaat en de kuier begeleidt. Om aansluitend samen naar Grou te gaan, waar hij predikant is. Ik voel me klein, betrapt, schuldig. Waar ik in de Redbadtsjerke normaal op de eerste de beste plek ga zitten die vrij is, meestal in de binnenste kring van stoelen, vaak ook nog eens vooraan, schuil ik nu achter mede kuier-gangers. Reinier vertelt zijn verhaal. Dat gaat over mij? Dat gaat over mij! Ik houd het niet droog. Ik verga en verpulver van pijnlijk schuldbesef. In Grou zitten Reinier en ik later die dag samen voorin in de verder lege Sint Piter-kerk. Op twee apart gezette stoelen. Reinier zorgzaam en bezorgd, afwachtend. Ik strak als een veer. Durf ik dit? Kan ik dit? Hoe is het voor Reinier als ik het vertel? Kan hij mij daarna nog zien? Hoe belastend is dit voor iemand? Wat maak ik stuk met dit te openbaren? Welk goed doet het?

Ik aarzel lang. Steeds sta ik op de drempel, om dan weer terug te stappen. Bijna geef ik de moed op. Reinier inmiddels ook, vertelt hij me later. Schijnbaar uit het niets begin ik dan eindelijk te vertellen. Ik stik onderwijl in mijn tranen, huil aan één stuk door schuddend en schokkend, ga helemaal stuk van berouw. Mijn hoofd, mijn maag, buik, spieren, alles doet me zeer. Ik zou kunnen overgeven als ik niet moest spreken. En ik vertel…

Er gebeurt niets. Reinier blijft kalm naar me luisteren, haalt een glas water wanneer het me serieus te zwaar wordt. Het dak komt niet naar beneden. De wereld vergaat niet. Ik ga niet dood. Het is er uit. Mijn schouders schokken na en ik heb moeite om Reinier aan te kijken. Hij constateert vriendelijk rustig “Het is niet goed wat je hebt gedaan.” Wat ik beaam. Na kort rust vervolgt hij “maar ik veroordeel je niet.” Ik kalmeer. Eindelijk.

In de dagen en weken daarna leer ik bidden. Op m’n knieën leg ik mijn geleefde doelloos leven voor God neer. Onwennig en verlegen, schuldbewust, soms rillend van een diep gevoeld ontzag. Tot ik rustig word en ruimte begin te ervaren, opluchting, en God in die ruimte opnieuw ontmoet. In Zijn kalmte leun ik mijn vermoeide bestaan en ga een nieuwe fase in.

De okerrode dageraad
 schuurt langs de randen van de nacht.
 Mijn rust’loos waken ontneemt me kracht;
 ontneemt me woord en daad.
  
 Ergens in dat donk're licht
 doolt een woord voor U dichtbij.
 Een woord dat U omschrijft, èn mij,
 en ons aan elkaar verplicht.
  
 Mijn hart een rauwe last.
 Hoe kan ik anders bij wat ik voel?
 Ik glij uit bed en kniel maar neer.
  
 Ik stamel mijn stomheid ... God... Heer...
 Vader! ... Vader is wat ik bedoel.
 Vader, hou me vast. 

————————————–

Barbara de Zoete heeft in Jorwert in juni 2018 kennis gemaakt met het christendom zoals dat bij Nijkleaster beoefend wordt. Bij toeval. Haar religieuze oorsprong is het boeddhisme. Het christendom raakte haar diep en inmiddels bereidt ze zich voor op haar doop. In deze serie, waar dit stukje er één van is, neemt ze u mee in het proces dat ze doormaakt. Ze schrijft deze serie op uitnodiging van Nijkleaster. Zo leeft Barbara naar haar doop toe en kunnen mensen uit de kringen van Nijkleaster en de gemeente Westerwert-Mantgum met haar meeleven. De doop zal naar verwachting op de vroege Paasmorgen, op 21 april om 06.00 uur plaatsvinden.

(ds. Hinne Wagenaar)

VIEREN en VASTEN 2019: een bron die zacht en vrolijk stroomt. Elke donderdagavond tot Pasen ben je in de kerk van Jorwert welkom van 18:00 tot 19:30 uur. Na een korte viering eten we soep en brood. Ook bedenken we samen een goed doel om met een financiële bijdrage te steunen. De eerste keer was de collecte voor de Kledingbus Súdwest Fryslân (€150). Het is niet nodig je op te geven.
Dit jaar lezen we verhalen over water. Het zijn stuk voor stuk verhalen over ervaringen die we zelf ook kennen. Deze week (21/3) gaat het over iets alledaags dat opeens heel bijzonder wordt. We lezen hoe water in wijn verandert.

Vandaag werd de onderstaande tekst door voorganger Sytze Ypma heel langzaam gelezen en gebeden tijdens het ochtendgebed van de kleaster-morgen. Heel gepast bij deze dag, nu we stilstaan bij de omslag van het seizoen (biddag voor gewas en arbeid). Heel gepast bij het weer van vandaag, woensdag 13 maart 2019: harde wind en stromende regen!

Van de zon leren te verwarmen,
van de wolken leren licht te zweven,
van de wind leren een zetje te geven,
Van de vogels leren hoogte te winnen,
van de bomen leren standvastig te zijn.
 
Van de bloemen het stralen leren,
van de stenen het stilliggen leren,
van de struiken in de lente vernieuwing leren,
van de bladeren in de herfst laten vallen leren,
van de stroom de hartstocht leren.
 
Van de regen leren zich uit te laten stromen,
van de aarde leren moederlijk te zijn,
van de maan leren zichzelf te veranderen,
van de sterren leren een van de velen te zijn,
van de seizoenen leren,
dat het leven steeds opnieuw begint.
 
Ute Latendorf
Uit: Peter Müller, De weg van mijn verlangen. Een spirituele pelgrimsgids (Baarn: Forte /Averbode, 2011), 75.
 

Op vrijdag 8 maart stonden de onderstaande artikelen prominent in het Friesch Dagblad. U kunt deze hier lezen in PDF formaat. Op zaterdag 9 maart volgde de Leeuwarder Courant met een mooi artikel, maar met een krantenkop die de lading niet dekt. Hieronder leest u een nadere beschouwing op de Nijkleaster ontwikkelingen door onze pionier ds. Hinne Wagenaar.

Aan allen die meeleven met Nijkleaster! Bêste minsken van bestuur, kerkenraad en gemeente Westerwert-Mantgum, kleasterried, kleasterlingen, kleasterkrachten, vrijwilligers, bezoekers, landelijke Protestantse Kerk in Nederland en de classis Fryslân, en allen die ons volgen via website en social media.

We hadden ons het begin van de 40-dagentijd iets rustiger voorgesteld. Juist in deze eerste week van bezinning gaan de ontwikkelingen van Nijkleaster razendsnel. Vandaag, vrijdag 8 maart 2019, komt het Friesch Dagblad met een voorpagina volledig gewijd aan Nijkleaster. Met als kop: ‘Nijkleaster kan gefaseerd gaan bouwen’. Op de website van het FD staat zelfs: ‘Het is definitief: bij Hilaard komt protestants klooster.’ De stukken in de krant voegen we als bijlage bij. Wij zijn heel blij dat we ons stapsgewijs verder ontwikkelen richting onze droom.

Maar tegelijk voelen we bij Nijkleaster ook de behoefte om enige nuancering aan te brengen. Dat is via de pers wat lastig, die brengen immers nieuws. Maar in onze eigen publiciteit moet dat wel. Kort gezegd, wij hebben met Nijkleaster en alle betrokkenen belangrijke stappen gezet. Van onze kant zijn we een heel eind op weg. Maar tegelijk zijn we nog wel afhankelijk van de doorgaande fondsenwerving en de wettelijke procedures waartegen nog bezwaren kunnen worden ingebracht.

Achtergrond bij de ontwikkelingen

De plannen van Nijkleaster aangaande Westerhûs zijn gepresenteerd in het najaar van 2017. Een jaar later moesten we constateren dat er nog onvoldoende vaart zat in de fondsenwerving. Er waren veel contacten en kansen, maar het werd nog niet concreet. Dat heeft in de herfst van 2018 de nodige spanning veroorzaakt binnen Nijkleaster: ‘Gaat ons dit wel lukken?’ De kerkenraad van Westerwert-Mantgum, die inhoudelijk en financieel helemaal betrokken is, vroeg aan het bestuur van Nijkleaster om toch nog eens te kijken naar de mogelijkheid van een fasering: ‘Is het mogelijk om kleiner te beginnen en later door te groeien naar het volledige plan?’ Vanaf december is er hard gewerkt aan de plannen voor een fasering. Samen met alle geledingen (incl. financiële adviseur en architect) zijn we gekomen tot een gefaseerd plan. Dat doet aan de ene kant wel pijn, omdat we dan in de eerste fase kleiner en kwetsbaar moeten beginnen. Maar het geeft ook veel lucht omdat we niet alles in een keer hoeven te doen maar in stappen kunnen groeien richting de eindfase.

Alle ontwikkelingen lijken zich nu in één week samen te ballen. Op maandag 4 maart kwamen de besturen van Nijkleaster en kerkelijke gemeente samen om positief te besluiten over dit gefaseerde plan. Op woensdag kwamen vertegenwoordigers van het dienstencentrum van de Landelijke PKN samen met de vertegenwoordigers van de Classis Fryslân. Wij hebben ons verhaal nog een keer gepresenteerd. Later op de avond hoorden we dat zowel de landelijke kerk als de classis Fryslân €100.000 gaan bijdragen voor het plan Westerhûs. Dat is voor ons van groot financieel belang. Maar het vertrouwen is nog veel belangrijker! Daar worden we stil van. Bovendien hebben diverse kerkelijke gemeenten uit Fryslân besloten om het project Westerhûs op hun eigen wijze en naar de eigen financiële mogelijkheden te steunen. Ook deze week zijn we een paar keer op pad geweest om ons verhaal te vertellen bij kerkenraden van gemeenten. Gerko Last, onze fondsenwerver, en Henk Kroes, onze voorzitter, zijn ‘goud’ waard!

Het Friesch Dagblad kreeg deze week ook lucht van de ontwikkelingen en plaatste vandaag drie stukken in de krant. Dat is geweldig! Maar nu lijkt het wel heel definitief. Dat is niet het geval. De fondsenwerving gaat door. Eerst om deze fase rond te krijgen en vervolgens voor de tweede fase. En het vergunningstraject kan nog vertraging opleveren. Maar met een beetje geluk en zegen kan er dit jaar een begin gemaakt worden met de sanering van gebouw en terrein. De bouwcommissie van Nijkleaster-Westerhûs heeft voor de komende weken al reeds diverse bijeenkomsten gepland.

Tenslotte: dank!

Wij willen onze grote dankbaarheid uitdrukken aan alle mensen die op zo hartverwarmende wijze ons nieuwe kloosterproject steunen. De (vaste) gasten en vele bezoekers die zoveel warme feedback geven. De vele en diverse vrijwilligers die hun tijd, energie en positiviteit geven. De bestuurders van zowel Nijkleaster als gemeente Westerwert-Mantgum die meebewegen op deze meanderende en pionierende weg. De kerkelijke gemeenten in Fryslân die met Westerhûs meedoen en hun geld beschikbaar stellen (en al die gemeenten die het nog overwegen). En niet te vergeten is onze dankbaarheid groot richting de landelijke Protestantse Kerk die ons vanaf den beginne door dik en dun heeft gesteund. En nu de nieuwe classis Fryslân evenzeer. Het maakt ons stil, bescheiden en nederig.

En zo is het begin van de 40-dagentijd voor ons verre van rustig. We lazen afgelopen woensdag (as-woensdag) tijdens onze vaste kleaster-ochtend het gedeelte over de beproevingen van Jezus in de woestijn (Lucas 4, 1-13). En ‘s middags bij de opening van de vergadering van de kleaster-ried lazen wij daarbij enkele woorden uit een preek van Henri Nouwen waarin hij het verband legt tussen de doop van Jezus, die voorafgaat aan de beproevingen in de woestijn, en de manier waarop Jezus reageert op die beproevingen. Dat delen wij hier graag:

De kern van mijn geloof bestaat uit de overtuiging dat u en ik, dat wij allemaal de geliefde zonen en dochters van God zijn. Een van de enorme taken die we hebben, is dat te beseffen en vervolgens een leven te leiden dat uitgaat van die kennis. Dat is niet zo eenvoudig… Vaak beantwoorden wij de vraag naar ‘Wie ik ben’ met ‘Ik ben wat ik doe’, ‘Ik ben wat anderen over me zeggen’ en ‘Ik ben wat ik heb’… Wat ik u wil zeggen, is dat deze voorstelling van zaken verkeerd is. Dat is niet wie u bent en dat is niet wie ik ben. De duivel zegt tegen Jezus in de woestijn: Verander deze stenen in brood. Laat zien dat u iets kunt. Spring van de tempel en laat mensen u opvangen, zodat ze goed over u spreken. Kniel voor me neer, dan geef ik u veel bezittingen. Dan bent u geliefd, want u doet iets, mensen praten goed over u en u hebt iets – en iedereen zal van u houden. Maar Jezus zei: dat is gelogen. Dat is de grootste leugen die er is, waardoor mensen relaties aangaan die tot geweld en verwoesting leiden. Jezus zei: Ik weet wie ik ben. Voordat de Geest mij naar de woestijn leidde om verzocht te worden, daalde de Geest Gods neer en zei: Jij bent mij geliefde zoon, in jou vind ik vreugde. (Do bist myn soan, myn ynleave jonge. Ik bin sa wiis mei dy). Dát is wie u bent. Dát is wie ik ook ben. Er is één ding dat ik u in elk geval duidelijk wil maken: wat voor Jezus geldt, geldt ook voor u! (Henri Nouwen, Wie ben ik? Adveniat/Halewijn, 2018-2019).

Mei in hertlike groetnis út namme fan Nijkleaster

ds. Hinne Wagenaar (pionier-dominee voor Nijkleaster)

Strijd

Onrustig schuifel ik heen en weer in de stoel. Mijn been doet zeer van de wandeling hiernaartoe. Ik ken hier niemand. Mensen bekijken me. Ik voel me opgelaten. Wat doe ik hier?

Dat kruis aan de muur. Tjongejonge, het kon zeker niet groter. Metaal met TL-licht er achter. Niet helemaal mijn idee van… van wat? Van… Wacht, ze beginnen. O help, ik moet gaan staan. Waar is m’n kruk. Oké. Fijn pianospel! We zingen. Ik kan vanuit deze hoek, links achterin de kerk, de tekst van de beamer-projectie niet lezen. Of misschien net. Ik doe m’n best. Nee, nog niet zitten. Er moet eerst nog wat gezegd worden.

Met aandacht en vol verwondering volg ik wat er gebeurt in De Schutse, de kerk in Appelscha, mijn woonplaats. Het gaat snel en de mensen zijn duidelijk gewend aan wat er allemaal gebeurt. Ik voel me wat opgelaten. Ik sta te laat, ook door mijn gekwetste been, en zit niet snel genoeg weer. Ik krijg onverwacht pepermunt van mijn buurvrouw. De predikant vertelt. Mooi! Collecte? Chips, ik heb geen cent op zak. En dan bidden we samen.

En daar zijn de tranen. Weer. Wat dan? Wat is er toch met me aan de hand? Ik breek echt en kan niet stil huilen. “Wat doe ik hier dan ook!” denk ik bozig. De buurvrouw van de pepermunt heeft ook papieren zakdoekjes in haar tas en reikt me er één aan. Dankbaar neem ik hem en druk hem tegen mijn gezicht. Onstopbaar huil ik. Ik voel geen verdriet. Ik voel geen angst of boosheid. Ik ben ongelofelijk diep geraakt door… Door wat dan? “Hé, herpak jezelf eens!” maan ik mezelf, maar er is geen houden aan. Iemand slaat haar arm om mij heen. Dat versterkt mijn huilbui alleen maar. Ik voel me helemaal openen en ik stort leeg.

De dienst is klaar. Ik zie een tweede deur de kerkzaal uit en sluip achterlangs en glip langs de mensen richting de glazen deuren naar buiten. Maar dat gaat niet onopgemerkt. Iemand tikt vanaf achteren op m’n schouder. Ik draai om en kijk recht in het licht verontruste en belangstellende gezicht van de predikant. “Hoe gaat het met u?” vraagt hij me. Mijn kop valt neer als ik antwoord “Dat weet ik niet.” De predikant houdt oogcontact door zowat onder me door te buigen, en hij vraagt “Wilt u praten? Heeft u behoefte aan een gesprek?” Dat weet ik eigenlijk ook niet. En ik mompel iets als “Nee, niet nodig. Bewaar uw aandacht maar voor uw gemeente.” En ik maak me uit de voeten. Mijn kruk tikt versneld op de stoeptegels. “Ik kan het niet alleen!” galmt het in mijn achterhoofd. De open, helpende hand schemert vanuit mijn herinnering op mijn netvlies, wanneer ik mijn ogen sluit. Waarom sla ik dan elke aangeboden hulp steeds weer af. Ik kan dit echt niet alleen. Al begrijp ik steeds minder van wat ‘dit’ is.

Thuis zoek ik een email-adres op van de predikant die mij vanmorgen op mijn schouder tikte. Ds. Janos Schellevis blijkt hij te zijn. Ik schrijf een berichtje. Aarzel. En stuur dan niet. Nog niet.

Tot dit moment had ik intensief contact via mail en WhatsApp met de beide predikanten die ik bij Nijkleaster in Jorwert had leren kennen. Zo intensief dat ik zelf ervoer dat het eigenlijk te gek was, maar ik kon me niet stil houden. Ik had een enorme, explosief onrustige honger naar kennis en inzicht en ervoer tegelijk een diepe angst in mijn manische activiteiten precies dat kwijt te raken wat ik als bijzonder waardevol was gaan ervaren: een religieuze bedding die mij vrij liet om mijzelf te zijn en mijzelf ten volle te ontwikkelen. Tegelijk had ik moeite gekregen om in mijn eigen traditie, als zen-boeddhistische non, actief verder te gaan waar ik gebleven was voor ik mijn been verbrijzelde. Voor ik in Jorwert kwam. Aarzelend en vol ongeloof moest ik mijzelf namelijk toegeven dat ik tot een Godsgeloof was gekomen. Ik, deze volhardende agnost? Hoe dan?

Ik kan dat er beslist niet bij gebruiken. Ik ben in training in een zenklooster en mijn hoop en verwachting is dat ik uiteindelijk leraar wordt, priester wellicht. Mijn eigen schooltje opricht, een tempeltje eventueel, en daar mijn toekomst mee vul. Dat is waar ik de afgelopen acht jaar aan gewerkt hebt. Dat, en mijn grootste drijfveer: de hoop op Verlichting. Wat moet ik dan met een Godsgeloof? Weet je wel hoe onhandig dat is in het boeddhisme?

Plots wil ik er niets meer van weten. Dat hele Nijkleaster, God, die predikanten, scheer je weg. Ik kan dit niet gebruiken in mijn leven. Je haalt te veel overhoop. Mijn toekomst gaat er aan als dit zo doorgaat. Ik scheer mijn hoofdhaar weer af tot op de huid en trek mijn monnikspakje aan tijdens de periode van de zomertraining in mijn klooster, al kan ik daar door mijn been nauwelijks komen of aan de programma’s meedoen.

Ik kan wel in Jorwert komen, waar ik dan ook regelmatig naartoe ga. Toch naar toe ga.

Op de bodem van mijn hart,
 een Gedaante in diepzwart
 gehuld, verborgen gelaat.
 De armen slap langs het lichaam.
  
 Ze kijkt op met gesloten ogen te groot 
 voor Haar gezicht vol van leven en van dood,
 als Ze mij aanvliegt en diep voelen laat
 hoe het is zonder rang, zonder naam.
  
 Vleugels kristal, zuiver en scherp,
 rinkelend over mijn hoofd geschoren,
 dwingen mij neer; ik laat los; Ze gaat heen,
  
 nu ik zelf mijn zelf verwerp
 en zo stilletjes word herboren
 vanuit het duister schoon sereen.
  
 Opstaand wanneer het zegenend Licht
 de ogen opent in mijn gezicht. 

————————————–

Barbara de Zoete heeft in Jorwert in juni 2018 kennis gemaakt met het christendom zoals dat bij Nijkleaster beoefend wordt. Bij toeval. Haar religieuze oorsprong is het boeddhisme. Het christendom raakte haar diep en inmiddels bereidt ze zich voor op haar doop. In deze serie, waar dit stukje er één van is, neemt ze u mee in het proces dat ze doormaakt. Ze schrijft deze serie op uitnodiging van Nijkleaster. Zo leeft Barbara naar haar doop toe en kunnen mensen uit de kringen van Nijkleaster en de gemeente Westerwert-Mantgum met haar meeleven. De doop zal naar verwachting op de vroege Paasmorgen, op 21 april om 06.00 uur plaatsvinden. (ds. Hinne Wagenaar)

Dit was een van de boodschappen van Dom Bernardus tijdens de Nijkleaster-sneon van 16 februari 2019. Samen met broeder Mozes was hij te gast bij Nijkleaster. Sinds een aantal jaren onderhouden de broeders van abdij Koningshoeven met Nijkleaster een hartelijke relatie. In januari was een groep van Nijkleaster nog te gast op Koningshoeven. Bij Nijkleaster was uitgezien naar deze dag, maar het bleek dat de broeders van Koningshoeven evenzeer hadden uitgekeken naar een persoonlijk bezoek aan Nijkleaster in Jorwert. Het werd een hartelijke dag met ochtendgebed, lezing van Dom Bernardus, kleaster-miel in het café, kleaster-kuier naar boerderij het Westerhûs, een vragenronde en tenslotte een afsluitend gebedsmoment.

Het ochtendgebed had als lezing Lucas 5: 1-11, het verhaal van de twee boten en de vissers Simon, Jakobus en Johannes die Jezus volgden. Vraag:vissen we de mensen uit het water met een hengel?Dan moet je er aantrekkelijk aas aan hangen want anders bijten de vissen niet. Redden we mensen uit het water? Ja, maar niet als zending of om het vergroten van ons eigen netwerk. Het water staat mensen soms tot de lippen. Onze diaconale taak is het ‘redden’ van hen die dreigen te verdrinken. De spirituele opdracht is de diepte van het meer van Gennesaret te peilen. Jezus zegt in vers 4: “Ga naar diep water en gooi jullie netten uit om vis te vangen.”

Twee boten
Dom Bernardus gebruikte de twee boten in deze Bijbellezing als een metafoor: de katholieke kloostertraditie als een oude boot en de protestantse pioniersplek als een nieuwe boot. De vissers in de boten wenken elkaar om te helpen bij het bergen van grote visvangst. Zij hebben elkaar nodig om het werk te doen. De kloostertraditie is geen doel op zichzelf, maar een middel om iets over te dragen; zo’n middel kan niet eeuwig hetzelfde blijven. Mensen en tijden veranderen en de vormen van overdracht, de spiritualiteit en de rituelen veranderen mee. De traditie van het kloosterleven kent een paar kernbegrippen. Een klooster schept en biedt ruimte om God te ontmoeten en onszelf te verdiepen in de ontmoeting met God en de mensen. We bouwen een klooster in een vierkant om elkaar te kunnen ontmoeten. Een klooster probeert een samenleving te zijn waar ruimte is voor ontmoeting met God, de ontmoeting met anderen en de ontmoeting met jezelf. Immers: uiteindelijk staat ieder mens alleen – als een monnik – voor God. Als monnik, als gast krijg ik ruimte – plaats en tijd – voor wie ik zelf ben. Dit is mooi verwoord in Psalm 4: “Geef mij ruimte, wees genadig, hoor mijn gebed.”

Zoek God en leef! Bij zijn aantreden als abt van het klooster Koningshoeven in 2005 heeft Dom Bernardus als zijn motto gekozen: “Zoek God en leef!” (Amos 5). De zin staat in de Bijbel zonder uitroepteken. Dat is zijn persoonlijke toevoeging! Hij werd als jongste monnik tóch door de anderen monniken tot abt gekozen. Zij wilden bewust werken aan een nieuw evenwicht tussen traditie en toekomst, opnieuw de spiritualiteit doordenken en samen bespreken waartoe zij een kloostergemeenschap vormen. De kernwoorden van het klooster Koningshoeven zijn: ‘Een leven in stilte, soberheid en solidariteit’. Broeder Bernardus heeft over alle drie onderdelen iets gezegd. ‘Stilte is geen doel op zichzelf. Maar om bij de diepte van het leven te komen, om een gelukkig mens te worden, een gelukkig christen, een gelukkige monnik heb je stilte nodig. In stilte zit alles: geluk en verdriet; armoede en rijkdom. God zoek je niet alleen in het gebed, maar ook in de gehoorzaamheid, het luisteren naar de anderen én in het verrichten van de eenvoudige taken in het dagelijkse leven. Soberheid komt tot uitdrukking in eten, kleding, bouw en inrichting en ook in de liturgie. In soberheid houd je ruimte over om te genieten van het weinige dat er wel is.

Solidariteit Solidariteit blijkt uit de manier van samenleven. In een klooster is iedereen gelijk, er is geen onderscheid. Mensen kunnen in een klooster ook een nieuwe kans krijgen. Paulus brengt het zo onder woorden in Kol. 3: 11 (BGT): Jullie zijn nu nieuwe mensen. En nieuwe mensen zijn niet langer Joden of niet-Joden. Ze zijn ook niet langer slaven of vrije mensen. Ze zijn christenen! Christus is in jullie allemaal aanwezig, daarom zijn de verschillen nu niet belangrijk meer. Solidariteit wordt in het klooster Koningshoeven beoefend in het duurzaam omgaan met de middelen en grondstoffen, bijvoorbeeld voor het bierbrouwen. De activiteit van het bierbrouwen is oorspronkelijk opgezet om de werklozen in de omgeving van Tilburg een middel tot bestaan te bieden. De manier van brouwen geldt als zeer duurzaam en het trappistenbier wordt geroemd als een zuivere biersoort. Solidariteit wordt in de kloostertradities sinds de regel van Benedictus (6 eeuw) beoefend in de gastvrijheid. Vóór de tijd van Benedictus waren de dikke muren van het klooster gebouwd om mensen buiten te sluiten. De lelijkste monnik fungeerde als poortwachter en riep tegen iedere bezoeker: ‘Ga weg, jij satan!’ Maar Benedictus plaatste de regel van de gastvrijheid in het midden van zijn regel: “In iedere gast kun je Christus zelf ontmoeten.” Je moet de gasten dan ook begroeten met: “Deo Gratias!”

Geschiedenis De orde van de Trappisten komt voort uit de orde van de Cisterciënzers, gesticht in de 11e eeuw in Cîteaux in de buurt van Taizé. In de 17e eeuw is een groep van hen om het theologisch gekrakeel van die tijd te ontvluchten vertrokken naar het Normandische dorp La Trappe. Daar is het stilte-regime ingevoerd, bedoeld om niet terug te vallen in het theologische gekissebis. In de 19e eeuw zijn de contemplatieve kloosters in Frankrijk verboden, omdat zij “nutteloos” waren voor de maatschappij. Zo zijn de Trappisten in Nederland terecht gekomen. (met dank aan Alex Riemersma en Sietske Visser)

• 

• 

• 

Ticket to Jorwert

Het krampt wat rond mijn maag. In mijn maag. Ochtendmisselijkheid. In volle verwachting van wat komen gaat. Opgetogen en gespannen. Er klaar voor en ook helemaal nog niet. Vol overtuiging en twijfel tegelijk. Een gesprek met ds. Hinne Wagenaar en ds. Reinier Nummerdor over mijn voorgenomen doop. Man! Ik had niet verwacht daar nou zó zenuwachtig voor te gaan zijn. Maar het is als vijfendertig jaar geleden, alsof ik bij de rector op bureau wordt verwacht, ongewis van wat me te wachten staat… Natuurlijk mag ik beginnen te spreken. Tja. Waarover dan? Wat moet ik zeggen? Vertellen? Vragen? Ik wist zeker wat ik wilde, en nu val ik stom. Tot ik begin bij het begin en het verhaal zichzelf vertelt.

In mei en juni 2018 lag ik zo’n kleine acht weken in het woonzorgcentrum Nij Dekema in Weidum. Om de hoek bij Jorwerd. Een verbrijzeld been hield me in het begin in bed en later in een rolstoel. Jorwerd. Van dat boek. Wie was dat ook weer… Oh ja! Hoe God verdween uit Jorwerd. Geert Mak. Dat was het. Ik wist het weer. Hé! Nu ik zo dichtbij was, wilde ik dat kerkje wel eens zien. Ik houd van oude kerkjes, waar ook. En deze was door dat boek een beetje bijzonder.

Inmiddels kon ik van mijn kamer bij de koffie in de eetzaal zijn. Te midden van heerlijke, eerlijke mensen, de meesten geweldig oud al. “Geen wonder dat er geen pensioen overblijft, als jullie zo oud worden!” riep ik eens uit, tot hilariteit van de negentig-plussers die even daarvoor in leeftijd tegen elkaar op aan het bieden waren. Tijdens één van die koffiemomenten fluisterde plots een verheugd “De dominee!” rond. “Daar is de dominee”. De mensen keken verwachtingsvol op en verlangden duidelijk naar de aandacht van de man die joviaal glimlachend en zonnig binnenliep. Hij schoof bij de mannentafel aan. Het enige dat ik dacht “A, daar is mijn ticket to Jorwerd.”

De verveling sloeg zó toe in die hete weken dat ik nauwelijks het gebouw kon verlaten. De geur van gebruikte luiers en soep hing de hele dag om mij heen. Ik werd soms vol geraakt door het rauwe en diepe verdriet van de mensen die in het verpleeghuis woonden. Ik wilde er echt wel een dagje tussenuit. Dus raapte ik mijn moed bij elkaar en sprak tegen het einde van de koffietijd de dominee aan. Een uitnodiging om kennis te maken. Even later spraken we elkaar. “Hinne Wagenaar” stelde hij zich voor. Hij sprak over Jorwert en ik over Jorwerd. Hij nauwelijks over het christendom en ik voluit over het boeddhisme, mijn religieuze bedding – op dat moment al zo’n vijftien jaar. Hij over Nijkleaster en ik kon dat niet uitspreken. En we maakten een afspraak dat hij me mee zou nemen “maar wel als er iets te doen is. Woensdag doen?” stelde hij voor. Leek mij een goed idee.

Die woensdag, 6 juni 2018, duwde Hinne de rolstoel door het grint op het pad rond de kerk in Jorwert. En rechtsaf naar de zijdeur om naar binnen te gaan. Maar niet eerder dan nadat ik werd voorgesteld aan de predikant die bij de deur stond, Reinier Nummerdor. Hinne liet zich ontvallen dat ik een zen-boeddhistische non was en voor ik het wist werd ik door Reinier omhelst “Zuster!” zei hij. Hij bleek intiem bekend met het boeddhisme, specifiek zen, bleek later. Ik was wat overrompeld, maar liet het gebeuren. Mijn aandacht ging eerlijk gezegd meer uit naar het kerkje. Wat een prachtig, schattig ding! Oud! Dat kon ik zo wel zien. De begraafplaats er omheen volop in gebruik. Midden in een fraai dorpje.

Hinne duwde me naar binnen, heerlijk koel daar, en plaatste mij met rolstoel en al in aansluiting op de halve cirkel van stoelen om een altaar. Van waarachter Reinier even later het ochtendgebed leidde.

Zang, tekst, zang, nog iets, en toen stilte. Wow. Die raakte me diep. Het gezongen Onze Vader – in het Fries even later (“Zing maar gewoon mee”, zei Reinier; “jaja, ‘tuurlijk”) raakte me weer heel diep. Ik huilde stil en kort. “Wat is er met me aan de hand?” dacht ik. Ik hunkerde wellicht naar een religieus samenzijn, al maanden zonder mijn kloostergenoten om mij heen. Dat was het vast, stelde ik mijzelf verwonderd gerust. Maar ik bleef onrustig.

————————————–

Barbara de Zoete heeft in Jorwert in juni 2018 kennis gemaakt met het christendom zoals dat bij Nijkleaster beoefend wordt. Bij toeval. Haar religieuze oorsprong is het boeddhisme. Het christendom raakte haar diep en inmiddels bereidt ze zich voor op haar doop. In deze serie, waar dit stukje er één van is, neemt ze u mee in het proces dat ze doormaakt. Ze schrijft deze serie op uitnodiging van Nijkleaster. Zo leeft Barbara naar haar doop toe en kunnen mensen uit de kringen van Nijkleaster en de gemeente Westerwert-Mantgum met haar meeleven. De doop zal naar verwachting op de vroege Paasmorgen, op 21 april om 06.00 uur plaatsvinden. (ds. Hinne Wagenaar)

Nu ik dit schrijf staan we op de drempel van het nieuwe jaar. Het noopt ons terug te kijken op 2018 en ons te bezinnen op de nabije toekomst. Wij kijken met grote dankbaarheid terug op het afgelopen jaar van Nijkleaster (en op de afgelopen jaren!) Maar tegelijk loopt de huidige fase van pionieren dit jaar af (2012-2019). We hebben ambitieuze plannen gemaakt voor de komende periode (2019-2026). Hoewel we altijd vol geloof en vertrouwen zijn, dringt zich een gevoel van urgentie op. We zijn ver gevorderd, maar wanneer we de komende maanden geen financiële support vanuit de kerken ontvangen, dan kunnen we de huidige plannen niet uitvoeren. Dan zullen we pas op de plaats moeten maken. Spannende tijden dus!

Hoe geweldig is het dan om regelmatig steun te ontvangen vanuit de samenleving. Dat gebeurt op de gekste momenten: tijdens een begrafenis, op straat, via brieven en berichten. De steun die we ontvingen in de Kerstnacht was wel heel bijzonder. Op kerstochtend keek ik gewoontegetrouw in onze brievenbus, we krijgen rond de kerstdagen immers veel goede wensen in de bus. Ik haalde die ochtend twee kerstkaarten uit de bus. Een daarvan was dik en stevig, maar ik nam de tijd niet om die te openen. Het was immers kerstmorgen! Veel later die dag, na de kerstviering en een huis vol gasten, kwam ik de envelop weer tegen. Er stond enkel op: Nijkleaster. Niets vermoedend stond ik plotseling met zestig biljetten van €50 in mijn handen. Zonder kaartje of afzender.

We hebben het geld in grote dankbaarheid ontvangen en het is intussen naar de bank gebracht. Veel meer dan de financiële steun gaat hier voor ons om een belangrijk signaal. We weten dat veel mensen ons steunen met daden en gebeden, met geld en inzet. Dat doet ons erg goed. En we bedanken onze anonieme gever, samen met alle anderen die ons een warm hart toedragen, bijzonder! Het geeft ons de moed om verder te gaan en het vertrouwen te behouden dat we onze missie verder kunnen en moeten uitwerken: om een modern klooster te bouwen van stilte en bezinning. Een oefenplaats voor gastvrijheid en mienskip.

Lok en seine foar 2019! ds. Hinne Wagenaar