,

Niet Alleen (8)

Perfect offering’

Allerlei emoties lopen door elkaar. Woede dreigt daarbij de overhand te krijgen. Rationeel klopt er niets van een geloof in God. Wat zou ik me toch druk maken daarmee? Waarom zou ik mijn leventje zoals het was, achter me willen laten? Het was makkelijk en lekker en van mij. Nu is alles veel complexer geworden. Staat op z’n kop en waartoe?

Van Janos kreeg ik de huiswerkopdracht om een spirituele biografie te schrijven. Een levensloop met daarbij m’n religieuze ontwikkeling als thema. Ik bestudeer de opdracht en de uitgewerkte voorbeelden en ga er mee aan de slag. In een smalle kolom schrijf ik de gevolgde opleidingen – beginnend bij de crèche – en mijn werk. In een kolom daar naast waar ik woonde. Bijna twintig maal verhuisd, zie ik in de gauwigheid. En dan schrijf ik ‘Geboren: 16 maart 1966’. En ik begin.

Binnen de eerste tien regels zie ik een ellendig bestaan opduiken. Vol geweld en instabiliteit. In mijn achterhoofd realiseer ik me dat ik bovendien toen ook al, uiteraard, autistisch was. Al was dat ongezien of onbenoemd. De wereld was voor mij sowieso een stukje complexer dan voor de meeste anderen. En dan die gewelddadige chaos om mij heen… “Meisje, meisje, hoe heb je dat overleefd”, denk ik bij mijzelf.

En er staat een enorme boosheid in me op. “Waar was God toen ik een kleuter was? Toen ik een depressieve tiener was? Toen ik een burn-out had? Waarom komt hij tevoorschijn tegen de tijd dat ik alles zelf op de rails heb gezet? Wat heb ik aan zo’n God?” Ik kokhals van stress en zoek in mijn onmachtige woede een manier om me te uiten.

Janos is mijn slachtoffer. Via WhatsApp vuur ik vragen op hem af. Ik probeer om mijn boosheid te bedekken. De vragen zijn echt en levend en brandend en razen door me heen. En Janos, op zijn vrije dag nota bene, antwoordt. Keer op keer gaat hij serieus in op mijn bozige en verongelijkte vragen. Geduldig. Ik huil. Ik loop inmiddels met de hond in het enorme bos. Ruim, winderig, modderig. De hond gaat zijn gangetje. Rent achter een merel aan. Achter een paar vlinders. Grijpt een tak en zwiept daarmee tegen mijn benen. Ik kan de vogels nog niet horen en loop verder, contactloos. Ik realiseer me dat ik daarmee alweer een voornemen voor mijn vasten verbreek. “Ik kan me niet eens houden aan m’n voornemens voor deze veertigdagentijd”, gromt het in mij. Nu begint de woede zich op mijzelf te richten. “Wat ben ik dan voor christen?” De conclusie is gauw getrokken: ‘ik wil dit niet. Het moet stoppen. Ik wil terug naar hoe het was.’

Maar dat is niet waar, natuurlijk. Woensdag heb ik het gesprek over de doopdienst bij Nijkleaster. Zondag wordt de Verwondering uitgezonden, met mij als gast. De doop zelf nadert. Janos heeft tot mijn grote verdriet een beroep aangenomen naar Goes en zal ergens in mei waarschijnlijk verdwijnen. Ik sta bol van de stress en mijn reactie daarop is woede. Zo heb ik decennia lang gereageerd. Boos worden is mijn overdrukventiel. Boos op Janos, omdat hij weggaat. Boos op God, omdat die zich zo lang niet liet kennen. Boos op mijzelf, omdat ik zwak faal waar ik dacht te kunnen slagen, nou eindelijk eens te kunnen slagen. De veertigdagentijd doet ondertussen wel degelijk zijn ding. Elke dag weer neem ik ruim de tijd om te lezen in de Bijbel, om me te bezinnen, om te bidden, om te schrijven. En al de stilte die zich ontwikkelde, kraakt in z’n voegen en breekt en scheurt, nu ik voor de deur van de doop kom te staan.

Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That's how the light gets in” -  Leonard Cohen

Plichtsgetrouw pak ik, eenmaal thuis, mijn vel papier weer op. “Spirituele Biografie” schrijf ik met sierlijke letters in de kantlijn. Dwars door mijn tranen heen schrijf ik verder. Nee, het was niet mooi hoe het begon. Maar welk een triomfantelijke wending kreeg mijn leven negen maanden geleden. Ik moet stoppen met dit over mij te laten gaan. Het gaat niet over mij. Zelfs niet om mij. ‘Forget your perfect offering’. Laat het licht maar binnen.

Barbara Jikai de Zoete

————————————–

Barbara de Zoete heeft in Jorwert in juni 2018 kennis gemaakt met het christendom zoals dat bij Nijkleaster beoefend wordt. Bij toeval. Haar religieuze oorsprong is het boeddhisme. Het christendom raakte haar diep en inmiddels bereidt ze zich voor op haar doop. In deze serie, waar dit stukje er één van is, neemt ze u mee in het proces dat ze doormaakt. Ze schrijft deze serie op uitnodiging van Nijkleaster. Zo leeft Barbara naar haar doop toe en kunnen mensen uit de kringen van Nijkleaster en de gemeente Westerwert-Mantgum met haar meeleven. De doop zal naar verwachting op de vroege Paasmorgen, op 21 april om 06.00 uur plaatsvinden.

(ds. Hinne Wagenaar)

7 reacties op “Niet Alleen (8)”

  1. Joke van den Akker avatar
    Joke van den Akker

    Je bent een geweldig mens , het zal niet mee vallen lukken zal het je , veel sterkte , ik leef met je mee , hart . Gr Joke van den Akker

  2. Tiny Elzing avatar
    Tiny Elzing

    Lieve Barbara, met grote bewondering lees ik jouw verhalen. Hoe moeilijk jouw leven was en hoe je, bijna tegen de verdrukking in, toch je weg naar het geloof in God vindt. Compliment voor je openheid en de manier waarop je jouw worsteling met het leven en het geloof verwoordt. Ik vind je een kei!

  3. Hannie avatar
    Hannie

    Lieve Barbara,
    Vandaag bij club hebben de kinderen mooie dingen voor je gemaakt. Zij zijn trots op jouw voornemen om bij ons te willen horen. Froukje en ik zijn blij met jou als ons gemeentelid. Je betekend veel voor mensen en geeft hen hoop door jouw doop. Zelf ben ik gedoopt op 42 jarige leeftijd en kan goed met je meevoelen. Dikke knuffel.??❤️?? club kinderen, Froukje en Hannie

    1. Barbara Jikai avatar
      Barbara Jikai

      Dag lieve Hannie,
      Na het gesprek over de doopdienst in de vroege paasmorgen, vond ik alle moois bij mij thuis in de brievenbus. Heel fijn om te mogen ontvangen. Dank jullie wel.
      Alle goeds en tot gauw in De Schutse,
      Barbara

  4. Jeanne Kruijff avatar
    Jeanne Kruijff

    Wat een práchtmens! Wat een kwetsbaarheid …. dank je wel! Zoveel herkenning ook. Wat hebben meisjes en vrouwen soms toch veel te dragen.
    En nu: Christus achterna; hij neemt het alles van je over. PAX! Jeanne.

  5. Elly Orsel-Scholten avatar
    Elly Orsel-Scholten

    Lieve Barbara, zojuist de uitzending van de verwondering terug gekeken. Diepe, diepe indruk heb je als mens op mij gemaakt en dat gebeurt niet zo vaak, dat mensen mij zo diep kunnen raken als jij.
    Inmiddels ben ik 65 jaar geworden en nog steeds stand-by voor mijn 38 jarige dochter, waarvan ik regelmatig haar zoon, mijn kleinzoon opvang; met alle liefde. Daar zit natuurlijk een heel verhaal aan vast.
    Ik heb een diep respect en bewondering voor jou, zoals jij je door het leven heen knokt op je weg, steeds zoekende naar zingeving; dat is voor mij de herkenning in jou; een onweerstaanbare drive op zoek naar zingeving en dan soms de herkenning in de ander, waardoor je je dan weer gedragen voelt.
    Lieve Barbara, een bijzondere ervaring om jou via de verwondering te mogen ontmoeten.
    Ik wens je een doop toe met licht en de kracht die jij nodig hebt op je aardse pad.
    Liefdevolle groeten,
    Elly

  6. ytsje Wilstra Scherjon avatar
    ytsje Wilstra Scherjon

    Hallo Barbara,

    Met ontroering heb ik naar de uitzending gekeken het was goed je hebt het goed gedaan want je hebt veel meegemaakt maar je hebt nu zingeving gevonden in jouw leven. Respect voor hoe jij dat verwoorde dat ging helemaal goed. Een goede doop toegewenst het komt goed. Mei in leafdefolle groet fan Ytsje

Laat een antwoord achter aan Barbara Jikai Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *