Niet Alleen (3)

Uitgestoken hand

Bezoek bracht Geert Maks boek mee naar Nij Dekama voor herlezing. Ik vloog door de teksten. Herkende namen zoals die levend waren in het verpleeghuis en gestorven lagen op het kerkhof, daar in Jorwerd. Eén van de sleutelfiguren van het boek had ik de afgelopen tijd af en toe met vriendelijke dwang en verleiding weer terug naar haar eigen gang gebracht, als ze weer eens ging rinnen. Lieve mooie vrouw, met een opgeruimd gemoed en met heldere ogen, maar het verstand liet volkomen verstek gaan.

De predikant die me eerder meenam naar Jorwerd, kwam met enige regelmaat langs in Nij Dekama. Ik observeerde en had eigenlijk wel behoefte om er nog eens heen te gaan. Maar waarom? Ik had het nu toch gezien? Wat zou ik daar gaan doen? Het Fries was ik maar matig machtig. Ik verstond de helft niet van wat er gebeurde in dat kerkje. Het christendom was niet mijn ding. Ik had sinds lang wantrouwen tegen mensen die er imaginaire vrienden op na hielden. Wat zou ik in die kerk gaan doen?

Behalve de aangename sfeer, de koelte en de mensen om me heen ervaren? Misschien is dat genoeg reden om er terug te keren. Toch? En ik miste het religieuze samenzijn nog steeds. Maakte ik mijzelf wijs. Iets trok me naar Jorwerd en ik begreep er maar weinig van. Toch gaf ik er aan toe. Hinne was bereid me opnieuw op te halen en naar Jorwerd te rijden. Ditmaal kon ik iets eenvoudiger in en uit de rolstoel komen en kleine stukjes lopen, met krukken. Hij zou me niet door het grint hoeven ploegen. Ik keek er naar uit. Om een andere reden dan de eerste keer dat ik naar de Redbadtsjerke ging. Ik kwam er nu niet voor het gebouw, maar voor wat er binnen gebeurde.

We waren er met de auto zo. Een ritje van een paar minuten. Hinne liep om de auto heen terwijl ik het portier opende. Hij stak me een helpende hand toe, die ik na een kort moment van nauwelijks bewuste overweging afwees. Hinne grijnsde vermaakt en constateerde “Aha, overgave is nog niet zo makkelijk.”

Ik zat nog in de auto. Een schel licht vlamde op tussen Hinne en mij in. Tegelijk om ons heen. En het was er ook niet. Ik werd bij mijn kleren gegrepen en half opgetild en door elkaar gerammeld. Hinne, de auto, die hand, mijn kapotte been… Niets was er nog. En tegelijk was alles op de meest eenvoudige manier aanwezig. Helder en me rakend tot het diepst van mijn wezen. Scherp tot precies in dat punt waar je zelf niet meer bent. Er passeerde geen tijd. Het was niet eens een moment. Tegelijk had het eeuwigheidswaarde.

Ik herpakte me vlug en stamelde iets terug als “Ja, dat is nog wel een dingetje.” Ik was aangeslagen, geschrokken, emotioneel. Wat gebeurde me nou dan? Gevoelens buitelden door elkaar en gedachten kregen zich niet tot hele zinnen gevormd. Nee, ik beeldde het me in. Er gebeurde niets. Reactie op de pijnstillers, misschien. Of op de nog altijd felle pijn zelf. Er was niets voorgevallen. Hinne had althans niets opgemerkt. Ik verbeeldde het me maar.

Huilend werd ik die nacht wakker. Beklemd, een gepijnigd hart, bang. Ik voelde me geslagen, verdrietig. Schaamde me rot voor wie ik was. En wist me even geen raad. Mijn hele wereldbeeld en mensbeeld lagen in scherven voor me en mijn zelfbeeld was radicaal overhoop gehaald. Ik greep in gedachten alsnog naar die uitgestoken hand, maar die was opgelost in de tijd. Ik voelde me helemaal alleen.

“Overgave. Overgave.” hamerde het op me neer. “Overgave. Overgave. Overgave.”

————————————–

Barbara de Zoete heeft in Jorwert in juni 2018 kennis gemaakt met het christendom zoals dat bij Nijkleaster beoefend wordt. Bij toeval. Haar religieuze oorsprong is het boeddhisme. Het christendom raakte haar diep en inmiddels bereidt ze zich voor op haar doop. In deze serie, waar dit stukje er één van is, neemt ze u mee in het proces dat ze doormaakt. Ze schrijft deze serie op uitnodiging van Nijkleaster. Zo leeft Barbara naar haar doop toe en kunnen mensen uit de kringen van Nijkleaster en de gemeente Westerwert-Mantgum met haar meeleven. De doop zal naar verwachting op de vroege Paasmorgen, op 21 april om 06.00 uur plaatsvinden. (ds. Hinne Wagenaar)

3 reacties op “Niet Alleen (3)”

  1. dick witte avatar
    dick witte

    Mooi zoals je Gais benoemt. Ze is inmiddels weg uit Nij Dekama en leeft met veel plezier in een zorgboerderij.
    Ze herkent me nog en dat doet me goed.

    vriendelijke groet,

    dick witte
    Tilburg

    1. Barbara Jikai avatar
      Barbara Jikai

      Dat is goed te horen. Wat reuring zal frou Meinsma goed doen 🙂

  2. Aline avatar
    Aline

    Wat een spannend en bijzonder ‘verhaal’.
    Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

Laat een antwoord achter aan dick witte Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *