In deze tijd van corona-uitdaging doet Marian Nijland iedere maandag een suggestie voor een Moment van Aandacht. Deze week over mijn vroegere buurvrouw en aandacht blijven schenken.
93 jaar is ze, zelfstandig wonend in het bos. Bij de tijd, adrem, opgewekt en dankbaar. Ik woonde vlakbij haar, en ze noemt mij haar extra dochter. Wij bezochten samen elke tentoonstelling van museum More in Gorssel. Ik reed haar, en na afloop trakteerde ze mij. Samen smulden we van kroketten met brood.
Nu ik in Friesland woon, stuur ik haar kaarten en bel met haar. Ze vindt het maar saai, deze tijd van Corona. Want de kunstlezingen gaan niet door, de uitjes met het busje van de gemeente ook niet. Alleen de Buurtzorg komt twee keer per week.
Een paar weken geleden toen ik haar sprak, was ze optimistisch. Ze zei: de Spaanse griep hebben we ook overleefd. En ze vertelde hoe ze blij werd van alle gebaren van aandacht. Zo kwam haar verzorgende van de Buurtzorg spontaan langs. Ze had iemand bij zich, een jongen die een paar liederen voor haar zong. Het ontroerde haar en fleurde haar op.
Afgelopen week sprak ik haar weer. Ze had minder te vertellen dan anders. En ze zei: ik denk dat er meer mensen sterven aan eenzaamheid dan aan Corona. In haar woorden beluisterde ik dat ze over zichzelf sprak. Eenzaam, na al deze maanden met zo weinig menselijk contact.
Laten we de aandacht voor elkaar volhouden, ook nu het voortduurt.
Ontroerend!