Beste mensen,

Ik ben nu drie weken onderweg wandelend van St. Jean Pied de Port in Frankrijk naar Santiago de Compostella. Een prachtige tocht met heel bijzondere ontmoetingen. Veel medepelgrims op deze camino hebben een bijzonder doel en leggen daarvoor een steen bij het Cruz de Ferro, het hoogste punt in de route. Ik heb dit punt vandaag bereikt, in de sneeuw.  Ik was niet met een speciaal doel op weg gegaan, maar gaandeweg heb ik mij ook een duidelijk doel gesteld: het gedicht dat Sietske Visser mij bij het begin van mijn tocht heeft meegegeven bij dit kruis leggen. Dit gedicht dat ook in de laatste nieuwsbrief van Nijkleaster heeft gestaan, raakt mij heel erg, omdat het voor mij lijkt geschreven, maar tegelijk ook zo bij Nijkleaster past. Nijkleaster nadert een cruciale periode wat betreft een volgende fase. Ik ben er echter van overtuigd dat, wanneer alle betrokkenen dit gedicht voor ogen houden, we het voor elkaar krijgen! Daarom wil ik dit graag met jullie delen.

Ik hoop op mensen die bergen verzetten,
die door blijven gaan met hun kop in de wind.
Ik bid om mensen die risico’ s nemen,
die vol blijven houden met het geloof van een kind.

Ik bid om mensen die dingen beginnen
waar niemand van weet wat wat de afloop zal zijn.
Ik bid om mensen die met vallen en opstaan
niet willen weten van water in de wijn.

Ik hoop op mensen die blijven vertrouwen,
die van te voren niet vragen voor hoeveel en waarom.
Ik bid om mensen die door blijven douwen:
van doe het maar wel en kijk maar niet om.

Ik bid om het beste van vandaag en van morgen,
ik bid om het mooiste waar ik van hou.
Ik zoek naar het maximum wat er nog in zit,
in vandaag en in morgen, in mij en in jou.

Met de hartelijke groeten vanuit Spanje
Henk Kroes