Konflikt

Ik skodearje ûnrêstich hinne en wer yn 'e stoel. Myn skonk docht sear fan it kuierjen hjir. Ik ken hjir gjinien. Minsken sjogge my oan. Ik fiel my ferlegen. Wat doch ik hjir?

Dat krús op 'e muorre. Jonge, grutter koe it grif net. Metaal mei fluorescent ljocht derachter. Net hielendal myn idee fan ... fan wat? Fan ... Wachtsje, se begjinne. O help, ik moat oerein komme. Wêr is myn kruk? Okee. Lekker pianospylje! Wy sjonge. Ik kin de tekst fan de beamerprojeksje út dizze hoeke, linksachter yn de tsjerke, net lêze. Of miskien gewoan. Ik doch myn bêst. Nee, noch net sitten. Der moat earst wat sein wurde.

Ik folgje mei oandacht en fernuvering wat der bart yn De Schutse, de tsjerke yn Appelskea, myn wenplak. It bart fluch en minsken binne dúdlik wend oan wat der bart. Ik fiel my in bytsje ferlegen. Ik bin te let, ek troch myn blessearre skonk, en ik kin net fluch genôch sitten. Ik krij ûnferwachts pipermint fan myn buorman. De predikant fertelt. Leuk! Samling? Chips, ik ha gjin sint yn 'e bûse. En dan bidde wy tegearre.

En dêr binne de triennen. Wetter. Wat dan? Wat is der mis mei my? Ik brek echt ôf en kin net stil gûle. "Wat doch ik hjir!" tink ik lilk. De buorfrou fan de pipermunt hat ek papieren weefsels yn de tas en jout my ien. Tankber nim ik it en druk it tsjin myn gesicht. Ik skriem ûnhâldber. Ik fiel gjin fertriet. Ik fiel gjin eangst of lilkens. Ik bin ongelooflijk djip rekke troch ... Troch wat? "Hey, lûk dysels gear!" Ik herinner mysels, mar der is gjin ophâlden it. Immen leit har earm om my hinne. Dat fersterket myn skrieme pas. Ik fiel mysels folslein iepenjen en leegjen.

De tsjinst is klear. Ik sjoch in twadde doar út 'e tsjerkeseal en sloop om 'e rêch en glydzje de minsken foarby nei de glêzen doarren bûten. Mar dat giet net ûngemurken foarby. Immen tikt my fan efteren op it skouder. Ik draai my om en sjoch rjocht yn it wat fersteurde en ynteressearre gesicht fan de predikant. "Hoe giet it mei dy?" freget er my. Myn holle sakt as ik antwurdzje "Ik wit it net." De predikant hâldt eachkontakt troch praktysk ûnder my te bûgjen, en hy freget "Wolle jo prate? Binne jo in petear nedich?" Dat wit ik eins ek net. En ik mompe soksawat as "Nee, net nedich. Bewarje jo oandacht foar jo gemeente. ” En ik rin fuort. Myn kruk tikt fluch op 'e strjitstiennen. "Ik kin it net allinne!" it galmt my yn 'e rêch. De iepen, helpende hân skynt út myn ûnthâld op myn retina as ik de eagen ticht slút. Wêrom hâld ik dan elke oanbeane help ôf? Ik kin dit echt net allinich dwaan. Al begryp ik hieltyd minder wat 'dit' is.

Thús sykje ik in mailadres op fan de dûmny dy't my fannemoarn op it skouder tikte. Ds. Hy blykt Janos Schellevis te wêzen. Ik skriuw in berjocht. Wifkje. En dan net stjoere. Noch net.

Oant dit momint hie ik fia e-mail en WhatsApp yntinsyf kontakt mei de twa dûmny's dy't ik moete hie op Nijkleaster yn Jorwert. Sa yntinsyf dat ik fielde dat it eins gek wie, mar ik koe my net stilhâlde. Ik hie in enoarme, eksplosyf ûnrêstige honger nei kennis en ynsjoch en belibbe tagelyk in djippe eangst om yn myn manyske aktiviteiten krekt te ferliezen wat ik as bysûnder weardefol kaam te ûnderfinen: in religieuze stifting dy't my frij liet om mysels te wêzen en om mysels folslein útdrukke om folslein te ûntwikkeljen. Tagelyk hie ik it dreech fûn om aktyf op te pakken wêr't ik bleau foardat ik yn myn eigen tradysje myn skonk ferplettere, as in zenboeddhistyske non. Foardat ik yn Jorwert kaam. Wifkjend en fol ûnleauwe moast ik mysels tajaan dat ik yn God kommen wie. Ik, dizze oanhâldende agnostikus? Hoe?

Dat kin ik fansels net brûke. Ik train yn in Zen-kleaster en myn hoop en ferwachting is dat ik úteinlik learaar wurde sil, miskien in pryster. Stel myn eigen skoalle op, mooglik in timpel, en folje dêr myn takomst mei. Dêr haw ik de ôfrûne acht jier oan wurke. Dat, en myn grutste motivaasje: de hope op Ferljochting. Wat moat ik dwaan mei in leauwe yn God? Witte jo hoe ûnhandich dat is yn it boeddhisme?

Ynienen wol ik der neat mear fan witte. Dat hiele Nijkleaster, God, dy predikanten, skearsto fuort. Ik kin dit net yn myn libben brûke. Do rommelst tefolle. Myn takomst sil ferneatige wurde as dit trochgiet. Ik skear it hier wer oant de hûd ôf en doch yn de simmertraining yn myn kleaster myn muontsklean oan, al kin ik der troch myn skonk amper komme of meidwaan oan de programma's.

Ik kin nei Jorwert, dêr't ik geregeld gean. Gean der dochs hinne.

Yn 'e boaiem fan myn hert,
 in Foarm yn djip swart
 shrouded, ferburgen gesicht.
 De earms hingje lâns it lichem.

 Se sjocht mei tichte eagen te grut op
 foar Har oantlit fol libben en dea,
 as Se fljocht nei my ta en makket my fiele djip
 hoe is it sûnder rang, sûnder namme.

 Wjukken fan kristal, suver en skerp,
 skeard oer myn holle,
 twinge my del; ik lit gean; Sy giet,

 no't ik sels mysels ôfwize
 en sa stil werberne wurde
 út it tsjuster moai serene.

 Rising doe't de segen Light
 docht de eagen yn myn gesicht iepen. 

—————————————

Barbara de Zoete is yn juny 2018 yn Nijkleaster yn Jorwert yn 'e kunde kaam mei it kristendom. By tafal. De religieuze oarsprong is it boeddhisme. It kristendom rekke har djip en se makket har no klear foar har doop. Yn dizze rige, dêr't dit stik ien fan is, nimt se dy mei troch it proses dat se trochmakket. Se skriuwt dizze rige op útnoeging fan Nijkleaster. Sa libbet Barbara nei har doop ta en kinne minsken út de rûnten fan Nijkleaster en de gemeente Westerwert-Mantgum mei har sympatisearje. De doop sil nei alle gedachten plakfine iere Peaskemoarn, 21 april om 6 oere. (ds. Hinne Wagenaar)